36 km Ździar (Zdiar). Jedna z największych miejscowości pod Tatrami, powstała na przełomie XVI i XVII wieku, kolonizowana w znacznej mierze przez ludność pochodzenia polskiego. W XVII wieku napłynęła do Ździaru ludność słowacka ze Spisza. Do dziś zachowała się tradycyjna zabudowa drewniana, z łamanymi dachami w stylu podhalańskim. Stare zagrody, pochodzące z II połowy XIX wieku, ustawiane są często w czworoboki, do których wjazd prowadzi przez ozdobne bramy. W ostatnich latach powstało wiele nowoczesnych willi i pensjonatów. Większość gospodarstw prowadzi wynajem prywatnych kwater. We wsi znajduje się także kilka większych domów wczasowych i restauracji. Najbardziej stylowy jest hotel związkowy "Magura", wybudowany w Dolinie Mąkowej oraz pensjonat "Zdiaranka" w centrum wsi. Rolę muzeum regionalnego pełni usytuowana koło kościoła "Zdiarska izba", a skansen budownictwa regionalnego znajduje się w górnej części wsi, w rejonie Doliny Blaszczackiej. Dystrybucją kwater prywatnych w sposób zorganizowany zajmuje się biuro turystyczne "Goralturist".

Zimą Ździar jest znanym centrum narciarskim, gdzie przyjeżdżają narciarze o rozmaitym stopniu zaawansowania. W okolicy jest kilkanaście wyciągów narciarskich - jedno centrum znajduje się na Średnicy, drugie w przysiółku Bachledowa Dolina. Latem pobliskie tereny Magury Spiskiej stanowią świetne tereny spacerowe, a z pobliskich wzgórz można doskonale latać na paralotniach. Tatry Bielskie zostały przed kilku laty wyłączone z eksploatacji turystycznej, zatem dla letnich gości dostępne są tylko spacerowe ścieżki u podnóża gór - najdogodniejsza z Doliny Mąkowej do Średnicy.

Jedziemy dalej w dół Ździaru, równolegle do Bielskiego Potoku. Droga przez wieś liczy ok. 7 kilometrów. Za tablicą, informującą o wyjeździe ze Ździaru, w lewo odchodzi droga do przysiółka Bachledowa Dolina. Zimą jest to ośrodek szczególnie popularny z powodu urządzeń narciarskich, szczególnie trzyosobowej kolejki krzesełkowej wywożącej narciarzy na małą polanę w paśmie Magury Spiskiej. Latem doskonały teren letniskowy i spacerowy.

Droga Wolności skręca lekko w prawo i wchodzi w dolinę Kotliny, usytuowaną między zboczami Palenicy Lendackiej z lewej strony a Bujaczym Wierchem i Tokarnią z prawej. Nadal jedziemy wzdłuż Bielskiego Potoku. Wyremontowana w 1994 roku szosa doprowadza do przysiółka Kardolin, gdzie w XIX wieku znajdował się kamieniołom, w którym zatrudniony był m.in. słynny zakopiański przewodnik, Maciej Sieczka. Droga zwęża się jeszcze bardziej w wąwóz Cieśniawy, a nieco dalej dojeżdżamy do rozwidlenia dróg: prosto prowadzi wąska droga do Lendaku i Słowackiej Wsi, Droga Wolności skręca w prawo i po chwili już wjeżdżamy do centrum uzdrowiska Tatrzańska Kotlina.

43 km Tatrzańska Kotlina (Tatranská Kotlina). Miejscowość powstała jako zaplecze turystyczne dla odkrytej w 1881 roku malowniczej Jaskini Bielskiej, usytuowanej w stokach Kobylego Wierchu. Zarówno jaskinia, jak i szybko wyrosłe w jej pobliżu osiedle były własnością miasta Spiska Biała. W pierwszych latach XX wieku było tu już kilkadziesiąt budynków letniskowych, sala widowiskowa, restauracja, kasyno gry, zakład wodoleczniczy, poczta, telegraf i telefon, wszystko to oświetlane z własnej turbiny wodnej. Dla letników wytyczono kilkadziesiąt kilometrów szlaków spacerowych.

W latach międzywojennych uzdrowisko przeszło w ręce prywatne i powstały tu pierwsze sanatoria przeciwgruźlicze, rozbudowywane również po upaństwowieniu kurortu po II wojnie światowej.

W centrum miejscowości znajduje się parking, na którym zostawiają swoje auta turyści zwiedzający Jaskinię Bielską. Otwór wejściowy znajduje się w zboczu Kobylego Wierchu, 15 minut drogi od parkingu (szlak żółty). Jaskinia udostępniana jest do zwiedzania (zawsze w towarzystwie słowackiego przewodnika) przez cały rok codziennie z wyjątkiem poniedziałków, wejścia w sezonie letnim (maj - październik) o pełnych godzinach, zimą tylko kilka razu dziennie (do 14-tej), w grupach co najmniej 4-osobowych. Zwiedzanie niespełna półtora kilometrów korytarzy trwa ok. godziny. Wnętrze oświetlone elektrycznie. Temperatura w ciągu całego roku we wnętrzu ok. 7 C, więc wskazane jest cieplejsze ubranie. Obowiązują bilety wstępu. Osobna opłata pobierana jest za fotografowanie i filmowanie.

Wzdłuż Drogi Wolności przez całą miejscowość biegnie na skraju lasu chodnik spacerowy. Także lasem dojść można za znakami niebieskimi do Kieżmarskich Żłobów, lub szlakiem zielonym przez Dolinę Rakuską do Białych Stawów w Dolinie Kieżmarskiej. Początek obu tych szlaków obok domu wczasowego "Čárda".

Mijamy po lewej stronie pensjonat i restaurację "Limba" i dojeżdżamy do rozwidlenia dróg. Prosto prowadzi szosa do Spiskiej Białej i Kieżmarku, w prawo pod górę w kierunku Tatrzańskiej Łomnicy wiedzie Droga Wolności. Mijamy najpierw niewielką osadę Kieżmarskie Żłoby (Kezmarské Zžaby), z kilkoma domami wczasowymi usytuowanymi na polanie w Wielkim Lesie Kieżmarskim, u wylotu Zbójnickiego Chodnika.

49 km Biała Woda Kieżmarska (Biela voda). Przystanek autobusowy przy potoku, wypływającym z Doliny Kieżmarskiej. Tutaj od Drogi Wolności odchodzi żółto znakowany szlak turystyczny oraz droga rowerowa do Zielonego Stawu Kieżmarskiego. Najprawdopodobniej tędy wiodła trasa pierwszej wycieczki turystycznej, którą odbyła w 1565 r. Beata z Kościelskich Łaska, żona Olbrachta, pana na Kieżmarku, w towarzystwie tamtejszych mieszczan. Jest to pierwsza udokumentowana wyprawa turystyczna w Tatry. W panoramie po prawej stronie pojawia się majestatyczna Łomnica. Dobrze widoczna jest ostatnia podpora kolei linowej, prowadzącej na ten szczyt.

Jedziemy dalej przez Kieżmarski Las. Droga Wolności lekko obniża się i po chwili wjeżdżamy do miejscowości Tatrzańskie Matlary.