Wyjeżdżamy z parkingu przy osiedlu Łukaszówki w Zakopanem i na skrzyżowaniu Alei 3 Maja z ul. Nowotarską skręcamy w lewo. Niebawem mijamy rozwidlenie dróg - w prawo skos prowadzi estakada do hotelu Kasprowy, a my skręcamy w lewo skos - w stronę ulicy Kościeliską. Mijamy rynek i wjeżdżamy w obszar zakopiańskiej starówki. Po prawej stronie zabytkowy Stary Cmentarz i drewniany kościółek z połowy XIX wieku, nieco dalej po tej samej stronie - Muzeum Stylu Zakopiańskiego w willi "Koliba". Niebawem góralskie domki tracą swój zabytkowy styl, stoją coraz rzadziej, a zabudowa zyskuje wiejski charakter. Po lewej stronie lesiste wzgórza regli, nad którymi góruje wapienna ściana Giewontu. Po prawej łagodne stoki Gubałówki, pod którymi płynie potok Cicha Woda. Wjeżdżamy do przysiółka Skibówki. Po prawej - zabudowania Mleczarni Podhalańskiej, nieco dalej ciekawa galeria sztuki i muzyki Marii i Jerzego Gruszczyńskich. Następny przysiółek w kierunku zachodnim to Krzeptówki, w 1994 r. włączone w całości do Zakopanego (przedtem część należała do Kościeliska). Z prawej - kościół Palotynów, wybudowany wg projektu architekta Stanisława Tylki jako votum dziękczynne za uratowanie życia papieża Jana Pawła II w czasie zamachu z 1981 r., funkcjonujący jako sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej.

W lewo odchodzi droga na Stare Krzeptówki - m.in. do domu, w którym mieszkał Jan Krzeptowski-Sabała.

3,5 km Kościelisko. Rozległa wieś, o 3.900 mieszkańcach, składająca się z 21 osiedli - dawnych polan (stara nazwa Kościeliska to właśnie Polany), rozrzuconych na stokach Palenicy Kościeliskiej i Butorowego Wierchu - wzgórz, stanowiących zachodni kraniec Pogórza Gubałowskiego. Południowa część wsi przylega do tatrzańskich regli. Osadnictwo w tym rejonie rozwijało się od co najmniej połowy XVII wieku. Pod koniec XVIII stulecia spora liczba górników ze Starych Kościelisk w Dolinie Kościeliskiej przeniosła się podobno na słoneczne polany u wylotu Doliny, dając początek szybkiemu rozwojowi osady. Do 1867 r., tj. do pierwszych wyborów autonomicznych rad gminnych, Kościelisko tworzyło wspólną gromadę z Zakopanem. Osobna parafia powstała tu dopiero jednak w 1923 roku. Centralną część wsi stanowi osiedle Szeligówka, gdzie znajduje się stylowy drewniany kościół pod wezwaniem św. Kazimierza, wybudowany w 1916 r. Przez klasyków literatury tatrzańskiej Kościelisko było nazywane "sercem Podhala", bowiem z miejscowością tą związani byli wybitni twórcy i działacze góralscy, m.in. symbol XIX-wiecznej góralszczyzny Jan Krzeptowski-Sabała, literaci Andrzej Stopka-Nazimek, Andrzej Tylka-Suleja i Stanisław Nędza-Kubiniec.

Szybki rozwój miejscowości i jej wzrastająca popularność wiąże się z jednej strony z luźniejszymi niż w Zakopanem przepisami budowlanymi, co umożliwiło inwestowanie tam wielu zakopiańczykom, z drugiej - prężnej działalności Wojskowego Zespołu Wypoczynkowego, który stanowi największą zorganizowaną bazę wczasową w całej okolicy. Jego centrum stanowi dawny budynek Sanatorium dra K. Dłuskiego wraz z zapleczem, wokół którego wyrosły nowoczesne pensjonaty i bloki mieszkalne dla obsługi. Obecnie w ośrodku goszczą nie tylko wojskowi, lecz także wczasowicze cywilni. Chętnie bywają tam dostojnicy państwowi - przed II wojną gościł tu prezydent Stanisław Wojciechowski, częstym gościem Kościeliska był jego następca - Ignacy Mościcki, po wojnie zaś w rezydencji prezydenckiej bywali Wojciech Jaruzelski, Lech Wałęsa i Aleksander Kwaśniewski. Wojskowy Zespół Wypoczynkowy jest także częstym miejscem rozmaitego rodzaju konferencji, zjazdów i sympozjów naukowych, niekiedy o charakterze międzynarodowym.

Od 1995 r. Kościelisko jest siedzibą odrębnej gminy, w skład której wchodzą także Witów i Dzianisz.

Zbliżamy się do osiedla Gronik. Z lewej strony mijamy wylot Doliny Małej Łąki, a po chwili z prawej - duży ośrodek wypoczynkowo-szkoleniowy wojsk lotniczych. Jego stylowa, drewniana część pochodzi z 1937 roku, kiedy to wybudowano tu ośrodek wypoczynkowy dla młodzieży polonijnej, według projektu zakopiańskiego architekta Stefana Meyera. Szosa skręca w lewo i prowadząc przez pewien czas przez teren Tatrzańskiego Parku Narodowego dochodzi do osiedla Nędzówka. Tutaj żył i tworzył "gazda z Kościelisk" - Stanisław Nędza-Kubiniec, największy poeta góralski. W tej okolicy Kazimierz Tetmajer usytuował miejsce urodzenia legendarnego zbójnika tatrzańskiego, Janosika Nędzy-Litmanowskiego, bohatera Legendy Tatr. Stąd także wywodziła się rodzina Matejów, w XIX stuleciu trudniących się zbójeckim rzemiosłem na Podhalu. Między Małym i Hrubym Reglem od biegnącej po lewej stronie szosy Drogi pod Reglami odchodzi mało uczęszczana droga do doliny Staników Żleb, prowadząca na Jaworzynkę Miętusią, jeden z najlepszych punktów widokowych w okolicy.

Zjeżdżamy nieco w dół, by po chwili dojechać do wylotu Doliny Kościeliskiej i osiedla Kiry. Wskazana uwaga, gdyż po wąskiej szosie porusza się wiele pojazdów oraz pieszych. Przed mostkiem z lewej strony - bar "Harnaś", popularny wśród turystów, zwiedzających Dolinę Kościeliską i... dorożkarzy, którzy tutaj chętnie rezydują, czekając na gości. Z prawej strony, nad potokiem stoi willa "Halit" - Dom Wypoczynkowy Kopalni Soli w Wieliczce, obok którego odchodzi droga do strzelnicy sportowej, gdzie rozgrywane są międzynarodowe zawody biathlonowe.

Jedziemy dalej w kierunku zachodnim. Lewą stroną szosy aż do polany Biały Potok biegnie teraz zachodni odcinek Drogi pod Reglami. W prawo przez las odchodzi droga do campingu na polanie Rogoźniczańskiej. Z lewej rozległa polana Biały Potok, na której zachowały się liczne zabudowania pasterskie. Plany przewidywały dawniej usytuowanie tu skansenu budownictwa podhalańskiego z szałasami, foluszem i tradycyjnym przemysłem pasterskim. Wiosną pięknie kwitną tu krokusy, które zresztą pojawiają się coraz obficiej wzdłuż całej drogi, którą teraz jedziemy. Jesienią spotkać tu można podobne do krokusów zimowity. Mijamy zajazd "Józef", reklamujący się tym, że łysi klienci mają tu 10 procent zniżki. Opodal zimą usytuowane są dwa wyciągi narciarskie. W pobliżu wejście do mało uczęszczanej Doliny Lejowej. Szosa skręca nieznacznie w kierunku północno-zachodnim, a po chwili opuszczamy teren Kościeliska.

8 km Witów (początek wsi). Najbardziej na zachód wysunięta wieś podtatrzańska, założona w początkach XVII wieku, za rządów nowotarskiego starosty Stanisława Witowskiego, od którego nazwiska utworzono nazwę wsi. Mówi się czasem, że król Zygmunt III miał początkowo zamiar lokować na tym terenie miasto Zygmuntowo, co nie jest ścisłe: owo hipotetyczne miasto miało powstać nieco dalej na północny-wschód, na terenach między dzisiejszymi wsiami Ciche i Nowe Bystre. Wieś ma w coraz większym stopniu charakter ośrodka wypoczynkowego, czemu sprzyja korzystne położenie (770-850 m n.p.m.) u stóp malowniczych Tatr Zachodnich oraz lepszy niż w Zakopanem stan środowiska naturalnego. W Witowie znajduje się także siedziba zarządu Spółki Leśnej Wspólnoty Ośmiu Wsi Uprawnionych, stanowiącej ewenement gospodarczo-własnościowy na terenie Polski. W pierwszej połowie XIX stulecia kilkudziesięciu górali z kilku wsi zachodniego Podhala zakupiło przez pośrednika tzw. sekcję czarnodunajecką - dawne dobra królewskie na terenie Doliny Chochołowskiej i Lejowej, przejęte w wyniku zaborów przez Austrię. Pośrednik okazał się nieuczciwy, skutkiem czego rozpoczął się trwający blisko pół wieku proces, zakończony zwycięstwem górali, którzy od 1869 r. na zasadach spółdzielczych zarządzają gruntami na tych terenach.

Po lewej stronie mijamy rozległą polanę, nad którą piętrzy się wapienny masyw Kominiarskiego Wierchu. Nad nim, w głębi doskonale widoczne Czerwone Wierchy. W lewo, na południe odchodzi szosa, prowadząca w głąb Doliny Chochołowskiej. Wypływający z niej potok Siwa Woda, łącząc się w tym miejscu z Kirową Wodą, płynącą z Doliny Kościeliskiej, daje początek Czarnemu Dunajcowi.

Przejechawszy przez most, mijamy polanę Pod Jaworki. Po lewej stronie wyniosłe zalesione wzgórza - Hurchoci Wierch (1090 m) i graniczna Magura Witowska (1233 m), leżące już poza Tatrzańskim Parkiem Narodowym i intensywnie eksploatowane pod względem pasterskim i drzewnym. Z prawej strony, za rzeką, wznoszą się Mietłówka i Brzanówka, najdalej na zachód wysunięte wierchy Pogórza Gubałowskiego. Wjeżdżamy do przysiółka Kojsówka - w prawo przez most odchodzi czarno znakowany szlak na Gubałówkę i do Zakopanego, którym można dojść w kilka minut do stylowego, drewnianego kościółka pod wezwaniem św. Anny, pochodzącego z 1891 roku, usytuowanego na przysiółku Płazówka.

Szosa skręca na północ i wybiega z lasu. Wjeżdżamy do centrum Witowa, mijając po lewej stronie siedzibę Wspólnoty Leśnej. Wieś jest długą ulicówką, rozłożoną wzdłuż szosy, którą teraz jedziemy. Liczy 1630 stałych mieszkańców. W centrum znajdują się dwa sklepy i restauracja. Nie opodal przystanku PKS stroma ścieżka w lewo prowadzi do małego, ale pięknie usytuowanego drewnianego kościoła p.w. Matki Boskiej Szkaplerznej, wybudowanego w latach 1910-12 wg projektu architekta Jana Tarczałowicza. Współczesny, ale także stylowy wystrój wnętrza jest dziełem zakopiańskiego rzeźbiarza Michała Gąsienicy-Szostaka.

Wyjeżdżamy z Witowa i zbliżamy się do Chochołowa. W prawo skos odchodzi na południowy wschód droga do Dzianisza - pięknie położonej dużej wsi, liczącej 2060 mieszkańców.