Dorawski Jan Kazimierz (8 II 1899 Kraków - 16 I 1975
tamże). Wybitny taternik i alpinista, działacz tur., tatern. i narc., lekarz
(rentgenolog) w Krakowie. W 1918-20 i 1939 służył w wojsku pol.
Turystykę w Tatrach uprawiał już od 1906, a taternictwo
gł. w 1922-35 i w okresie tym był jednym z czołowych taterników. W Tatrach był
współodkrywcą wielu nowych dróg tatern., np. Rumanowy Szczyt nową drogą pn.-wsch. ścianą (w
1928), Lodowy Szczyt ze Śnieżnej Doliny (1929) i pn.-zach. ścianą
(1931), Mały Kiezmarski Szczyt dolnymi
urwiskami pn. ściany (1929), Ramię Krywania
środkiem pn. ściany (1930), Diabla Przełęcz
od wsch. (1930), Gierlach wsch. ścianą
(1930), Kiezmarski Szczyt pd. ścianą
(1930). Towarzyszami jego wypraw tatern. byli m.in.: Adam i Marian
Sokołowscy, Karol Wallisch, Mieczysław Szczuka , Alfred i Jan A. Szczepańscy , Wincenty Birkenmajer, Kazimierz Kupczyk. Uprawiał też taternictwo
zim. i dokonał np. I wejścia zim. od pn. na Mięguszowiecki Szczyt (1925, z Kazimierzem Piotrowskim
i Adamem Sokołowskim).
Uczestniczył w pol. wyprawach alpin. w Alpy (1931, II wejście całą pd. ścianą
La Meije), Andy (1934, I wejście na Alma Negra 6120 m i La Mesa 6200 m), Wysoki
Atlas (1934, jako kier., przejście nowych dróg).Oprócz b. licznych notatek,
sprawozdań, recenzji itd., ogłosił wiele artykułów na tematy tatern., gł. w
"Tat.", m.in.: W mrokach i w słońcu nad Doliną Kaczą (1929), O opisach
dróg (1930), Sonata krywańska (1931), Problem zdobywania ścian
górskich (1931), Wincenty Birkenmajer (1933), a także w "Wierchach" i
prasie codziennej.
Należał do najlepszych w Polsce znawców problematyki alpin. i zwł.
himalaistycznej. Z tych dziedzin również ogłosił wiele cennych artykułów, przede
wszystkim w "Tat." i "Wierchach". Jest też autorem dwóch książek o dziejach
zdobywania Himalajów: Walka o szczyt świata (Wa.1955) oraz Człowiek
zdobywa Himalaje (Kr.1957 i czes. przekład Člověk dobýva Himálaj,
(Pr.1961). Napisał również książkę wspomnieniową o wyprawie andyjskiej:
Wysoko w Andach (Wa.1961). W 1932 uczestniczył w III Międzynar. Kongresie
Alpin. w Chamonix i wygłosił tam referat o sztucznych ułatwieniach wspinaczki,
wydrukowany w księdze sprawozdań owego kongresu (1933) i w "Tat." (1933).
Przez wiele lat był jednym z najczynniejszych działaczy w pol. organizacjach
tatern.: w krak. STAZS od chwili jej założenia (w 1928-32 prezesem), w STPTT i w
KWPTT (w 1946-50 prezesem), a także w ZG PTT (w 1925-48 z przerwami, m.in. jako
sekr. i wiceprezes). W 1925-29 był czł. Komisji Sportowej PZN. W 1950 został
mianowany czł. hon. KWPTT, a w 1974 czł. hon. PZA.
