Urodzony 1 XI 1918 r. we Lwowie, zmarł 13 IV 1987 r. w Rzymie, artysta plastyk, pedagog. Po studiach na ASP w Krakowie, współtworzył plastyczną Grupę Krakowską, w czasie okupacji i bezpośrednio po wojnie był związany z Teatrem Kantora, a po wyzwoleniu uczył rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W Zakopanem mieszkał na stałe od 1954 r. pracując najpierw jako nauczyciel (1954-69), a potem także jako dyrektor (1959-61) Liceum Technik Plastycznych. Pełnił też funkcje profesorskie w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Poznaniu (do 1979 r.) i ASP w Krakowie (1979-81).

Był jednym z najwybitniejszych plastyków europejskich. Uprawiał malarstwo, grafikę, projektował tkaniny artystyczne. Kilkakrotnie projektował wnętrza kościołów, a także scenografię teatralną (w Zakopanem do "Szalonej lokomotywy" Witkacego w Teatrze im. H. Modrzejewskiej i do sztuki Calderona "Wielki teatr świata" w Teatrze im. St. I. Witkiewicza). Był wybitnym melomanem i należał do najwierniejszych słuchaczy wszystkich zakopiańskich koncertów.

W Zakopanem był postacią bardzo znaną, charakterystyczną i niezwykle lubianą. Ceniono go również w środowiskach plastycznych na całym świecie, a jego prace pokazywano na wystawach w niemal wszystkich krajach europejskich, a także w Brazylii, Japonii, Kanadzie, na Kubie, w Urugwaju i USA. Dzieła Brzozowskiego znajdują się w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem, w Muzeach Narodowych Polski oraz w Holandii, Francji, Jugosławii, RFN, Włoszech i Watykanie oraz USA. W latach 1945-83 należał do ZPAP i pełnił w tej organizacje rozmaite funkcje, zarówno w oddziale zakopiańskim, jak i w Zarządzie Głównym. Bywał też przewodniczącym jury zakopiańskiego Przeglądu Filmów o Sztuce.

Zmarł nagle w Rzymie, podczas międzynarodowego pleneru malarskiego. Pochowany na Nowym Cmentarzu, w grobowcu swego wuja Tadeusza Koniewicza, znanego malarza zakopiańskiego z lat międzywojennych.