Czarnocki Henryk (15 XII 1924 Warszawa - 12 IV 1956
w Tatrach, poch. w Zakopanem), młodszy syn » Konrada Czarnockiego .
Taternik (od 1942), mgr inż. budownictwa
wodnego, asystent Politechn. Krakowskiej.
W pierwszych latach po II wojnie świat. był jednym z
najbardziej aktywnych taterników, chodząc po Tatrach najczęściej z Józefem Januszkowskim i Jerzym Mitkiewiczem . Uczestniczył w
pierwszych wejściach tatern. w lecie (np. na Niżnią Teriańską Przełęcz wprost od
pn. w 1946) i w zimie (np. w 1946 od pn. na Wyżnią Żabią Przełęcz i w 1949 od pd. na Wyżnią Kozią Przełęcz
).
Był czł. i działaczem Klubu Wys . i instruktorem na kursach taternickich. O
taternictwie pisał w artykule Nieświadomym w odpowiedzi ("Tat." 1948, nr
1-2).
Był też narciarzem wysokogórskim i czł. Komisji Turystyki Narc . ZG PTTK.
Propagował używanie krótszych nart w turystyce narc., np. w opublikowanym
pośmiertnie artykule: Spróbujcie a nie pożałujecie Krótkie uwagi o nartach
turystycznych ("Głos Sportowca" 1956, nr 18. Zjeżdżał na takich
nartach np. z Koziego Wierchu , z Żółtej Turni i z Ciemniaka
wąwozem Kraków.
W kwietniu 1956 uczestniczył w zim. przejściu grani Tatr Wys .; przy wchodzeniu na Pośredni Mięguszowiecki Szczyt został razem z
Tadeuszem Strumiłłą porwany śnieżną lawiną
; obaj zginęli. Pamięci ich poświęcony jest wiersz Jerzego Kolankowskiego
Suita taternicka
("Tat." 1961, nr 2).
Pośmiertnie
opublikowano Czarnockiego Fragmenty z listów do Matki ("Oscypek" 1956, nr 18) o tematyce
górskiej.
