Chałubiński Ludwik (2 lub 20 VIII 1860 Warszawa - 17
IV 1933 Zakopane, poch. w grobowcu ojca na
starym cment.), syn » Tytusa Chałubińskiego.
Inż. chemik, taternik.
Był jednym z najlepszych taterników swoich czasów i znał
całe Tatry (Wys., Zach. i Biel.) jak mało
kto wtedy. Chodził po tych górach od 1874 (gdy miał lat 14) do 1911, początkowo
w towarzystwie swego ojca (np. w 1876 był razem z nim na Wysokiej). Dokonał I
wejścia na Mięguszowiecki Szczyt (w 1877),
co było czołowym osiągnięciem w ówczesnym taternictwie. Dokonał też III wejścia
na Durny Szczyt (1881), II wejścia na Baranie Rogi (1884) i I znanego wejścia na Młynarza
(ok.
1885).
W 1884 i 1885 był w Alpach, gdzie wszedł na Grossglockner
(3798 m) oraz z Karolem Potkańskim na
Aletschhorn (4195 m). W 1901 osiadł na stałe w Zakopanem. W 1911 był na swej
ostatniej wycieczce tatrz. i wszedł wtedy na Żłobisty Szczyt
,
po raz pierwszy w życiu używając liny.
Razem z siostrą, Jadwigą z Chałubińskich Surzycką, w 1890
darował parcelę w Zakopanem na postawienie pierwszego budynku Muzeum Tatrz
.; budynek ten, po
opuszczeniu go w 1921 przez Muzeum Tatrz., przebudowano na Dom Wycieczkowy im.
Stolarczyka. Ch. w 1928 został czł. hon. STPTT.
