biegacze

biegacze (Carabidae), często nazywane niesłusznie szczypawkami. Należą do chrząszczy (Coleoptera), wszystkie mają długie nogi i dzięki temu b. szybko biegają - stąd nazwa. Tylko bardziej znane gatunki mają pol. nazwy.

W Tatrach jest wiele b. i często się je widuje, z racji późnej tatrz. wiosny niemal przez całe lato, a czasem nawet jesienią, podczas gdy na niżu większość z nich stanowi faunę wiosenną. Największe a zarazem najbardziej znane to złotozielone: biegacz złocisty (Carabus auronitens) i błyszczyk (C. nitens) żyjące w buczynach; złotomiedziane: C. linnei i C. irregularis; do zupełnie czarnych należą: C. glabratus, C. violaceus (z pobłyskiem fioletowym) i C. variolosus żyjące w środowiskach wilgotnych. Cały ten rodzaj biegacz (Carabus), a także należący do b. rodzaj tęcznik (Calosoma) zostały objęte ochroną gatunkową.

Z mniejszych b. jednym z najczęstszych jest lśniąco miedziany o dołeczkowatych pokrywach szykosz (Pterostichus fossulatus). W dolnym reglu trafia się niekiedy Duvaliopsis pilosellus stobieckii, pokrewny ślepym chrząszczom jaskiniowym. Z gatunków wysokogórskich występuje w Tatrach Carabus silvestris jako rasa transsilvanicus, żyje w miejscach wilgotnych. W piętrze turniowym znajdują się małe: Pterostichus blandulus i lesz (Nebria tatrica) - endemit tatrz., który dochodzi na najwyższe szczyty.

Te wszystkie wysokogórskie gatunki chronią się przed surowością klimatu pod kamieniami i w szczelinach skalnych, a żerują najczęściej w dni pogodne. B. są ogromnie pożyteczne, gdyż jako owady drapieżne niszczą liczne szkodniki leśne i łąkowe. Do wyjątków należy łokaś garbatek (Zabrus tenebrioides), biegacz ciemno ubarwiony, żywiący się ziarnem zbóż i dlatego występując liczniej może stać się szkodnikiem.

---