Grodzicki Jerzy (5 X 1935 Warszawa).
Geolog (UW 1959, dr 1969) i speleolog. Autor ponad 30 prac nauk., gł. z
dziedziny kartografii geol., genezy i ewolucji jaskiń , tektoniki i budowy Tatr . Członek komitetu redakc. czasopisma "Speleologia " 1967-78.
Od 1955 członek Speleoklubu Warsz. PTTK , uczestnik i
częściowo kierownik licznych wypraw i akcji jaskiniowych w Tatrach, m.in. w
związku z dalszą eksploracją Miętusiej Jaskini
(1963, 1967, 1976), Śnieżnej Jaskini (
1965, III przejście), Ptasiej Studni
(1967, I przejście najgłębszej wtedy studni, - 92 m). Był jednym z pionierów
nurkowania swobodnego przy eksploracji jaskiń tatrz.: w Zimnej Jaskini w 1966-67 i następnie w wielu
in. Jest współautorem pierwszego planu Śnieżnej Jaskini (1967) i in. głębokich
jaskiń tatrz.: Ptasiej Studni, Jaskini pod Wantą, Lodowej Jaskini Litworowej itd. Przy pracach
kartogr. w Miętusiej Jaskini w 1976 spędził pod ziemią jednym ciągiem 24 doby
(najdłuższy taki pobyt w Polsce). Był inicjatorem i kierował prowadzonymi przez
Oddział Warsz. PTPNoZ pracami nad dokumentacją jaskiń Tatr Pol . Wspólnie z Rafałem M. Kardasiem
w 1978 ułożył Instrukcję wykonywania dokumentacji jaskiń do
inwentarzy regionów jaskiniowych Polski, jest współautorem pierwszego tomu
inwentarza Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego (Wa. 1991).
G. od 1967 ogłosił wiele artykułów o eksploracji poszczególnych jaskiń tatrz.,
gł. w czasopiśmie "Speleologia", ale także w in. (np. "Taternik
"), a ponadto szereg
prac nauk.: Rola tektoniki w genezie jaskiń masywu Czerwonych Wierchów
("Speleologia" 1970, nr 1-2; podobny był temat jego rozprawy doktorskiej w
1969), Problemy ochrony środowiska na obszarach krasowych objętych procesem
inwestycyjnym ("Biul. Inst. Kształtowania Środowiska" 1976, nr 3),
Przejawy ruchów neotektonicznych w masywie Czerwonych Wierchów ("Prz.
Geol." 1979, nr 7) i in. Jest także współautorem arkusza Kościelec
wieloarkuszowej Geologicznej mapy Tatr Polskich 1:10 000 (Wa. 1978).
Uczestniczył również w eksploracji głębokich i trudno dostępnych jaskiń za
granicą, np. w Hiszpanii, na Kubie (1972), w Austrii (1976), Australii (1981).
Prowadził badania geol. na Kubie, w Peru i Ekwadorze.
G. był prezesem Speleoklubu Warsz. PTTK w 1963-70, czł. Komisji Speleologii ZG PTTK w 1964-78, czł. Komisji Taternictwa Jaskiniowego PZA w
1974-79 (w 1976-79 przewodniczącym), czł. założycielem Towarzystwa Ochrony Tatr
,
wiceprezesem ZG PTPNoZ. Za wybitne osiągnięcia w speleologii świat. otrzymał w
1973 Złoty Medal Międzynarodowej Unii Speleologicznej.
