Człowiek uprawiający » taternictwo; rodzaj żeński:
taterniczka. Poprawny przymiotnik od słowa taternik: taternicki (a
nie: taterniczy). Wyraz taternik oznacza więc alpinistę, ale jedynie
takiego, który uprawia alpinizm w Tatrach. Każdy taternik jest też wspinaczem,
natomiast wspinacz jest taternikiem tylko wtedy, gdy wspina się w Tatrach. Słowo
taternik zostało wprowadzone do piśmiennictwa przez Tytusa Chałubińskiego
w jego wspomnieniu Sześć dni w Tatrach (1879) i następnie szybko
rozpowszechnione przez Walerego Eljasza
(wyd. 2 jego przewodnika z 1881 i nast.), a także przez innych. Chałubiński
objaśnił ten wyraz ogólnikowo: "...taternicy (tak zowią w Zakopanem tych, którzy
dużo po Tatrach chodzą)..." Natomiast Eljasz (1881) określa dokładniej, że
turyści chodzą na łatwiejsze wycieczki, a taternicy na trudniejsze. Zwłaszcza
dawniej (sporadycznie również obecnie) nieraz nazywano taternikiem każdego
turystę chodzącego nieco więcej po Tatrach, poprawnie jednak taternikiem można
nazwać jedynie osobę uprawiającą właściwe taternictwo (ze wspinaczką). Błędne jest więc spotykane
twierdzenie, że turysta tatrzański = taternik. Inna rzecz, że przed pojawieniem się w
piśmiennictwie terminu taternik i później (zwł.
do I wojny świat.), właściwych taterników nazywano też po prostu turystami
(początkowo również tourystami, z franc. czy niem.).Wyraz taternik
powstał w gwarze podh. i został ukuty przez górali zakop., zapewne dopiero
pod koniec lat 1870. Pochodzi oczywiście od nazwy Tatry, jednak nie
wprost lecz od jej lud. (podh.) przymiotnika: taterski, stąd taternik.
Już Maksymilian Nowicki w swej pracy Zapiski z fauny tatrzańskiej
("Spraw. Komis. Fizjogr." 1, 1867) pisze: "W miejscu książkowej formy
tatrzański Podhalanie używają taterski, formy urobionej wprost od
rdzenia Tatr". Termin taternik nie ma w odniesieniu do Tatr odpowiednika w
obcych językach: słow., niem., węg. (słow. Tatranec ma in. znaczenie);
był tylko łac. pseudonim Alfreda Grosza: Taternicus, urobiony z pol.
taternika. Zob. też taternictwo.
