Śnieżna Studnia

Śnieżna Studnia (Kościół - nazwa góralska; Jaskinia pod Kotlinami) (1756 i 1748 m). P. Jaskinia w pn.-wsch. stokach Małołączniaka (Czerwone Wierchy), otwory znajdują się poniżej Kotlin, w górnej części urwiska którymi K. opadają do Świstówki.

Według stanu badań z końca 1998 r. jest to kolejna druga jaskinia tatrzańska pod względem głębokości: deniwelacja 763 m (-726; +37). Zarazem jedna z najdłuższych (5 miejsce w Tatrach): ponad 7100 m.

W jej górnej części stale zalega śnieg i lód (ich ilość okresowo się zmienia). Niżej ciągną się pionowe studnie (najgłębsza z nich Studnia Wazeliniarzy ma 230 m głębokości - jest najgłębszą w Tatrach i w Polsce). Na głębokości ok. -500 m jest poziomy ciąg o rozciągłości ok. 800 m od którego odchodzi w dół kilka niezależnych ciągów.

Znana od dawna góralom. Pasterze prowadzili do niej turystów już przed I wojną światową. Wprowadzali do Sali z Madonną, komory w której znajdowały się wielkie lodowe nacieki podobne do rzeźb świętych (zapewne stąd nazwa góralska jaskini). W 1959 pasterze jaskinię wskazali grotołazom zakopiańskim, którzy poznali w niej dalsze korytarze długości kilkudziesięciu metrów. W 1979 odsłoniło się wejście pod lodospad - poznano wtedy pierwszą studnię, a w 1984 pogłębiono jaskinię do -150 m. Zasadniczy przełom nastąpił w 1988, kiedy to pogłębiono jaskinię najpierw do -215 m, a następnie kolejno aż do -656 m. W 1989 osiągnięto końcowy Syfon Drzemiący (-693 m). Nurkowanie w nim przynosiło dalsze pogłębienie jaskini (w 1995 Krzysztof Starnawski dopłynął w nim na odległość 138 m schodząc na -32 m).

Lit. - Wojciech W. Wiśniewski: Jaskinia Śnieżna Studnia - 5 km długości "Góry" 1992, nr 4-5, s. 41-42.

(Opr. Wojciech W.Wiśniewski)

---