Starorobociański Wierch

Starorobociański Wierch (2176, 2172, 2176 m) lub Starorobociański Szczyt, dawniej także Klin, Starorobociański Klin i Wysoki Wierch; Klin, dawniej Vysoký vrch. PS. Najwyższy szczyt w pol. części Tatr Zach. i jeden z najwyższych w całych Tatrach Zach., w ich gł. grani, nad Starorobociańską Doliną i Raczkową Doliną. Zarówno od pn. jak i od pd. ma kształt wyniosłej piramidy.Najbardziej urwista jest jego pn. ściana, o wysokości blisko 500 m, ale nawet na stromych upłazach jej górnej części wypasali owce juhasi z Hali Stara Robota, dochodząc tam trawersami od zach. i od góry. Także strome, ale łatwiej dostępne upłazy pd. stoków były wykorzystywane przez lipt. pasterzy z Raczkowej Doliny.

W XVIII w. były podejmowane jakieś górn. poszukiwania w pn. stokach S.W.Na szczyt ten wchodzono od dawna. Pierwsze wejście zim.: Henryk Bednarski, Jerzy Cybulski, Stefan Jaworski, Gustaw Kaleński i Józef Lesiecki w 1910 (na nartach).Polskie nazwy Starorobociański Wierch i Starorobociański Szczyt oraz uproszczona ale niewłaściwa (dwuznaczna) nazwa Stara Robota pochodzą od Hali Stara Robota. Nazwy Klin i Wysoki Wierch (Vysoký vrch) są pochodzenia słow.; od pasterzy lipt. dostały się na mapy, a z nich do pol. literatury. S.W. był też oznaczany pol. nazwami Szczyt i Łopata, ale wynikło to z nieporozumienia, gdyż są to past. nazwy nie całej owej góry, lecz jedynie fragmentów jej pn. stoków.Słowacka nazwa Klin odnosiła się pierwotnie do ogromnej pd. grzędy S.W. i dopiero potem wskutek omyłki kartografów zastąpiła właściwą nazwę: Vysoký vrch.

---