skrzelopływka bagienna

skrzelopływka bagienna (Branchinecta paludosa ), nazywana dawniej zadychwą lub zadychrą. Rzadki skorupiaczek wodny, relikt glacjalny z plejstocenu, odkryty w Tatrach w 1882 przez Antoniego Wierzejskiego w Dwoistym Stawie Gąsienicowym, a nie, jak się czasem błędnie podaje, przez » E. Dadaya.Żyje ona tylko na dalekiej północy, a w Europie jedynie w pn. i środk. Norwegii oraz właśnie w Tatrach. Na krótko przed II wojną świat., w 1939, została również odkryta po słow. stronie Tatr przez S. Hraběgo w Wyżnim Małym Furkotnym Stawie.

Może żyć tylko w takich stawach, które w zimie wymarzają do dna, bowiem do rozwoju jej konieczne jest przetrwanie okresu suszy. Dochodzi do ok. 10-12 mm długości.Niektórzy zoologowie byli zdania, że s.b., która żyje w Tatrach, jest odrębną formą, właściwą tylko tym górom, i nazywali ją Branchinecta paludosa polonica ; nowsze badania jednak tego nie potwierdziły. Inni znów uważali, że właściwą nazwą jest zadychra północna (B. arctica ).

S.b. składa jesienią jaja, z których po przezimowaniu wylęgają się na wiosnę larwy, osiągające dojrzałość w środku lata, a najpokaźniejszy wzrost z pocz. jesieni. Po złożeniu jaj skorupiaczki giną. S. występują gromadnie, uwijając się w wodzie zwł. tam, gdzie jest oświetlona słońcem. W jego promieniach przejrzyste ciałka s.b. mienią się barwnie.

Albert Lityński podaje, że parokrotne próby przesiedlenia s.b. do innych stawów tatrz., nie powiodły się. Od ok. 1980 nie udało się zaobserwować s.b. w Dwoistym Stawie.

---