rozchodnik

rozchodnik (Sedum ), z rodziny Gruboszowatych (Crassulaceae ). W Tatrach rośnie kilka gatunków r., wśród których można wyróżnić dwie grupy: jedna to rośliny dość wysokiego wzrostu (do 60 cm), o dosyć dużych, grubych i płaskich liściach; druga, to roślinki niewielkie, kilka do kilkunastu cm wys., o małych wałeczkowatych listkach.

Do grupy pierwszej należy r. karpacki (S. telephium ssp. fabaria, S. carpaticum ), wysoki do 0,5 m, o liściach soczystych, o kwiatostanach dużych i b. gęstych, zbitych, kwiaty małe, brudnopurpurowe, maks. występowania 1938 m w Mięguszowieckiej Dolinie. Największy r. jest tylko po pd. stronie u stóp Tatr i w Pieninach, r. wielki (S. maximum ) o liściach dużych i grubych, a kwiatostanach rozłożystych, zielonawożółtawych; występuje np. k. Smokowca, wsi Stara Leśna i Nowa Leśna.Z drugiej grupy najbardziej charakterystyczne są: r. czarniawy (S. atratum ) na wapieniu i r. alpejski (S. alpestre ) na granicie, oba b. podobne, drobne, o żółtych małych kwiatkach po parę na szczycie niskich, 6-8 cm, łodyżek; maks. dla r. czarniawego 2154 m Hawrań, min. 898 m w Strążyskiej Dolinie; dla r. alpejskiego maks. 2650 m na Gierlachu, min. 899 w Raczkowej Dolinie.R. ostry (S. acre ) o złocistożółtych zaostrzonych płatkach, na niżu najpospolitszy, w Tatrach występuje znacznie rzadziej, gł. na Podtatrzu i w reglach w grupie Siwego Wierchu, gdzie na Mnichu ma swoje maks. 1350 m. R. biały (S. album ), nieco większy od poprzedniego, płatki ma białe lub bladoróżowe, wałeczkowate listki często czerwonawe, jest b. rzadki, rośnie tylko w Tatrach Biel. i w grupie Siwego Wierchu, gdzie także na Mnichu jest jego maks. 1350 m, min. 918 m w Suchej Dolinie Sielnickiej.

---