Korniłowicz Tadeusz (18 II 1880 Warszawa - IV-V 1940
Katyń, ZSRR).
Wojskowy (płk), działacz społ. i kult., m.in. w dziedzinie ochrony przyrody . W czasie I wojny świat. w
Legionach Pol., potem w wojsku polskim. W latach międzywoj. wykładał psychologię
w szkołach podchorążych, ogłaszał artykuły i prace z zakresu historii i
psychologii wojskowej.
Co najmniej od 1903 przyjeżdżał często do Zakopanego i przebywał tam dużo (w 1906-09
studiował medycynę na UJ), uprawiał turystykę, taternictwo i narciarstwo. Od
1906 był członkiem Sekcji Tur. TT , w 1911
z Mariuszem Zaruskim dokonał II wejścia
zim. na Opalony Wierch . W 1912 został
członkiem TOPR i uczestniczył w 5 wyprawach
ratunkowych, m.in. w 1914 do Żlebu Drégea w
Granatach
.
Był też członkiem Sekcji Przyr. TT od 1911, a następnie był
jednym z inicjatorów założenia Sekcji Ochrony
Tatr TT , członkiem jej pierwszego zarządu (1912-14) i w ogóle jednym z
najaktywniejszych działaczy, także po I wojnie; jeszcze w 1935 i 1936 pisał o
ochronie przyrody Tatr
. Był on też działaczem
Pomocy Bratniej w Zakopanem w 1908-14. W 1914-15 walczył w Legionach Polskich,
dwukrotnie ranny leczył się w Zakopanem (1915-16), po czym wrócił do wojska.
O Stanisławie
Witkiewiczu i stylu zakop. miewał odczyty i pisał, podkreślając
jego stosunek do przyrody, np. Stanisław Witkiewicz ("Pam. TT" 1916),
O Stanisławie Witkiewiczu...
(Kr. 1916). Anonimowo ogłosił wspomnienie o Marii Dembowskiej
("Gaz. Zakop." 1922, nr 21). W rękopisie zachowało się jego
przemówienie w sądzie w obronie Fundacji Kórnickiej.
K. w 1923 ożenił się z córką Henryka Sienkiewicza , Jadwigą; mieli dom w
Zakopanem na Bystrem
("Korniłowiczówka", obok tzw. kapliczka Korniłowiczów,
projektowana jeszcze przez S. Witkiewicza). Ich córka, Maria Korniłowiczówna,
jest autorką książki Onegdaj. Opowieść o Henryku Sienkiewiczu i ludziach mu
bliskich (Wa. 1972, 1973, 1978); zawiera dużo informacji o dawnym życiu
kult. w Zakopanem.
