Jármay László (1850 Budapeszt - 3 II 1932 tamże).
Węg. lekarz, w 1878-1903 lekarz zdrojowy w Starym Smokowcu , taternik , ratownik górski, zasłużony działacz
tur. w Tatrach i na Spiszu .
W swej działalności tatern. ma tylko jedno pierwsze
wejście (nową drogą od zach. na Durny Szczyt
w 1892), natomiast powtórzył wejścia na wiele szczytów rzadko jeszcze
wówczas odwiedzanych. Chodził po Tatrach do późnej starości; w 1928, mając 78
lat był na Rysach , Małej Wysokiej i Jagnięcym Szczycie
.
Był członkiem Węg. Tow.
Karpackiego (MKE) prawie od początku jego istnienia i
jednym z jego najbardziej aktywnych działaczy. Przez wiele lat miał nadzór nad
przewodnictwem, szkolił przewodników w ratownictwie i kierował akcjami
ratowniczymi, sam biorąc w nich często czynny udział aż do 73 roku życia.
Prowadził wycieczki zbior. w Tatry, opiekował się ścieżkami tur. i ich
znakowaniem.
Ścieżkę wiodącą z Siodełka wprost do Schroniska pod Kozicą poszerzył i ulepszył
własnym kosztem w 1906; nazwano ją potem Drogą Jármaya. Duży blok skalny,
stanowiący najwyższe wzniesienie Kończystej
, nazwano na jego cześć
Koniem Jármaya. Mianowano go członkiem hon. MKE. Był też w Alpach, w Indiach u
stóp Himalajów, wspiął się na Szczyt Adama na Cejlonie oraz na Fudżijamę w
Japonii.
Od 1891 ogłaszał w "Zipser Bote " i "Turisták Lapja " sporo artykułów na tematy
tatrz., gł. o swych wycieczkach, poza tym pisywał o sprawach związanych z
lecznictwem w Starym Smokowcu. Wydał dwa przewodniki po Starym Smokowcu i
okolicy, stanowiące właściwie przewodniki po Tatrach: Tátrafüred, climatikus
gyógyhely Szepes megyében és környéke (Bp.1885) oraz Ó -Tátrafüred
(1797-1897) és környéke (Bp.1897).
