Januszewicz Ludwik (31 XII 1909 Zawiercie - 9 VIII
1979 Isla de Margarita, Wenezuela). Taternik, alpinista, inż. mechanik
(wawelberczyk).
W Tatrach uprawiał turystykę i w latach 1930-tych
taternictwo w towarzystwie swego kuzyna Stefana Pruszkowskiego i in.,
przechodząc m.in. pn. ścianę ("kant") Mnicha (w 1935) i trudniejszym wariantem
pn. ścianę Żabiego Konia (w 1937 ze
Stanisławem Braunem ). Wśród jego nowych
dróg jest np. I wejście prawym filarem pn.-wsch. ściany Rumanowego Szczytu
(w 1937 z Ruth Hale i W.H. Paryskim).
Ogłosił wtedy dwa wspomnienia: W Rumanowym i Ganku ("Tat." 22, 1937-38,
nr 1, przedruk w antologii J. Kolbuszewskiego Czarny Szczyt, Kr.1976)
oraz Północna ściana Żabiego Konia ("Tat." 22, nr 5).W 1938 był członkiem
wyprawy KWPTT w Alpy Zach. i wspinał się tam głównie z Tadeuszem Pawłowskim.W
1939 jako oficer rezerwy walczył w kampanii wrześniowej, potem wywieziony ze
Lwowa na wsch., był drwalem w lasach Karelii.
Następnie z wojskiem Andersa dostał się przez Persję do
Palestyny, gdzie spotkał się z T.
Pawłowskim
i prawie do końca wojny byli razem, walcząc pod
Monte Cassino, Ankoną itd.W okresie tym znaleźli okazję, aby wspinać się wsp. w
górach Ruwandiz w Iraku w ramach szkolenia wojsk. w zimie i lecie 1943 (opisał
to Pawłowski: W górach Kurdystanu, "Tat." 1947, nr 6). Poprzednio, w
1942, weszli też razem na najwyższy szczyt Antylibanu na granicy Syrii i Libanu.
Po wojnie J. wspinał się w Apeninach w lecie i zimie 1946, m.in. z Witoldem
Orłowskim, i pisał o tym: Przygoda na Vettoretto ("Tat." 1948, nr
3-4).
Następnie był w Anglii, skąd w 1948 wyjechał do Wenezueli. Pracował tam w
przedsiębiorstwie kopalnianym i został nacz. inżynierem. Odwiedzał najwyższe
góry Wenezueli, Sierra Nevada de Mérida, ale chodził tam już tylko dolinami,
tęskniąc do Tatr. Zmarł nagle w czasie wycieczki na karaibską wyspę.
