dzwonki

dzwonki . Należą do rodziny Dzwonkowatych (Campanulaceae ). W Tatrach rośnie wiele gatunków d. Wszystkie mają kwiaty mn.w. dzwonkowate - stąd nazwa, a barwy w różnych odcieniach niebieskiego, fioletowego, lila lub białe. Łodyga d. przy przełamaniu wydziela mleczny, lepki sok.

Do wysokogórskich gatunków należą: dzwonek alpejski (Campanula alpina ), zazwyczaj silnie i dość długo owłosiony, o kilku lub kilkunastu szaroniebieskich groniasto ułożonych kwiatach; d. wąskolistny (C. polymorpha ) o listkach wąskich, dość długich, zaostrzonych, a kwiatach intensywnie jasnogranatowych, rosnący zwykle licznymi kępami; d. drobny (C. cochlearifolia ), o kwiatkach niedużych, b. jasno szaroniebieskich, występujący na skałkach wapiennych w małych, dość zbitych kępkach.

Spośród d. rosnących niżej najokazalszy jest d. brzoskwiniolistny (C. persicifolia ) o wielkich, kielichowatych, barwinkowobłękitnych kwiatach i dość wąskich, podłużnych, nieco skórkowatych liściach, rosnący gł. w Tatrach Biel. i u stóp Tatr od pd., a w Tatrach Pol. b. rzadko, w dolinach położonych najdalej na zachód.

I wreszcie najpospolitsze, znane i z niżu: d. rozpierzchły (C. patula ) o jasno fioletoworóżowawych, luźno rozpierzchłych licznych kwiatach; d. pokrzywolistny (C. trachelium ) z kwiatami o zmiennych barwach, od ciemnolila do prawie białych, ułożonymi gęsto w szczytowej części łodygi, a liśćmi b. podobnymi do pokrzywy. Prócz wymienionych jeszcze kilka in. mniej spotykanych gatunków d. rośnie w Tatrach i u ich stóp, na polach, łąkach i polanach.

D. brzoskwiniolistny bywa hodowany w ogrodach, z racji swej urody, i często nazywa się go z łacińska kampanulą.

---