Maciej Sieczka przewodnik tatrzański 1885 r. (fot. archiwum MT)

Historia przewodnictwa tatrzańskiego po północnej części Tatr jest dość odległa. Wszystko zaczęło się już w II poł. XIX w, kiedy to w roku 1873 powstała organizacja Towarzystwo Tatrzańskie. Głównym jej celem było propagowanie turystyki i ochrona przyrody Tatr, ale jej zakres działalności był o wiele szerszy.

W tamtych czasach turyści wychodzący w góry, wynajmowali górali jako przewodników, ale niestety nie wszyscy "prowadzący" mieli wystarczające umiejętności i dochodziło do niejednej tragedii. W związku z tym Towarzystwo Tatrzańskie doprowadziło do powstania przewodnictwa zorganizowanego, gdzie osoby ubiegające się o statut przewodnika musiały wykazać się odpowiednimi umiejętnościami, poczym dostawali legitymacje i "blachę przewodnicką", co uprawniało ich do legalnego prowadzenia turystów w Tatrach. Byli to ludzie doświadczeni, niejednokrotnie dawni kłusownicy, którzy w pogoni za zwierzyną poznawali najdalsze zakątki Tatr. To oczywiście zwiększyło bezpieczeństwo turystów.

Do II wojny światowej, klientami przewodników byli zazwyczaj pojedynczy turyści, bądź grupy indywidualne. Po wojnie, nieco się zmieniło, gdyż w Tatry zaczęły odwiedzać zorganizowane grupy, które trzeba było obsłużyć.

Dziś klient indywidualny, zdarza się rzadziej (wyjątek to szlaki nie znakowane), a obsługa przewodnicka opiera się głównie na większych, czy też mniejszych grupach.

Źródło:
Koło Przewodników Tatrzańskich im. M. Sieczki w Krakowie - www.przewodnicy-tatry.pl