Długosz Jan (12 VII 1929 Kraków - 2 VII 1962 w
Tatrach, poch. na starym cment. w Zakopanem). Jeden z czołowych pol. taterników
i alpinistów, czł. Klubu Wys., GOPR i franc. Groupe de Haute Montagne. Studiował
w krak. Wyższej Akad. Hand.
Uprawianie taternictwa rozpoczął w1946, a od 1953
należał do najwybitniejszych i najbardziej czynnych taterników. Najważniejsze
spośród jego licznych pierwszych wejść w Tatrach, to lewą depresją pn.-wsch.
ściany Kazalnicy Mięguszowieckiej (z Czesławem Momatiukiem w 1955) i środkiem
pn.-wsch. ściany Mnicha (z Andrzejem Pietschem, też w 1955) - drogi
uznane wówczas za najtrudniejsze w Tatrach i ropoczynające nowy świetny okres w
rozwoju taternictwa.W taternictwie zim. równie przełomowe były jego I wejścia
zimowe pn.-wsch. filarem Mięguszowieckiego
Szczytu
(z A. Pietschem, III 1956) i zwł.
środkową depresją pn.-wsch. ściany Kazalnicy Mięguszowieckiej (z Cz.
Momatiukiem, A. Pietschem i M. Własińskim, III 1957), co zapoczątkowało wyraźny
postęp w poziomie podejmowanych wypraw zim. w Tatrach.
Uczestniczył w pol. wyprawach alpin. w Alpy (1957, 1960, 1961) i Kaukaz
(1958, 1959) oraz w zim. wyprawie w Piryn (III-IV 1958). W Alpach jego I wejście
środk. filarem Freney na Mont Blanc (z alpinistami ang. w 1961) zalicza się do
ówczesnych najlepszych osiągnięć w tych górach.
Poczynając od 1949 w różnych czasopismach ogłosił liczne artykuły, opisy,
sprawozdania, wspomnienia i opowiadania na tematy tatern. i alpin., także w
książce zbior. Burza nad Alpami (Wa. 1958 i 1959). Pośmiertnie ukazał się
tom jego opowiadań tatern. i alpin. Komin Pokutników (Wa.1964 oraz Gdańsk
1992 i 1993), zajmujący ważną pozycję w literaturze tatern. Napisał też
scenariusz krótkometrażowego filmu Zamarła Turnia (1962), a w tatern.
filmie Na śnieżnej grani (w 1954) grał gł. rolę.
W 1956-58 był czł. zarządu Klubu Wys. i przewodniczył jego Komisji
Sportowej. Był starszym instruktorem taternictwa, b. czynnym w pracy
szkoleniowej w Tatrach. W czasie takiej właśnie pracy, przechodząc w złych
warunkach samotnie od jednej grupy szkoleniowej do drugiej, uległ wypadkowi
(wskutek ukruszenia się skały) na grani Zadniego Kościelca
i zginął spadając jego pn.-wsch. ścianą 80 m
do Komina Drewnowskiego. Długoszowi poświęcono specjalny zeszyt "Tat." (1967, nr
3), gdzie omówiono szczegółowo jego działalność związaną z górami.
