Dębicki Zdzisław (19 I 1871 Warszawa - 7 V 1931
tamże). Poeta, publicysta, krytyk lit., od 1912 współpracownik, od 1921-29 red.
nacz. "Tygodnika Ilustr." Bywał w Zakopanem
i Tatrach (np. w 1908 był obecny przy poświęceniu nowego schroniska TT nad Morskim Okiem).
W swej publicystyce od 1899 często zajmował się sprawami
Tatr i Podtatrza ,
np.: Ofiary Tatr ("Tyg. Ilustr." 1910, nr 34, o wypadku na Małym Jaworowym Szczycie
), Jak Konopnicka Polskę widziała? (tamże 1910, nr 43),
Rodzina Tetmajerów (tamże 1912, nr 12), Pamięci Witkiewicza ("Kur.
Warsz." 1917, nr 277). Garść wspomnień przez łzy ("Tyg. Ilustr." 1926, nr 33,
o Janie Kasprowiczu
na Harendzie), a także w recenzjach.
Jego książki pt. Portrety (seria I: Wa.1927, seria II: Wa.1928)
zawierają szkice lit. o pisarzach, m.in. związanych z Tatrami. D. jest autorem
druku bibliofilskiego Kasprowicz, poeta-bibljofil (Wa.1926). W obfitej
twórczości poetyckiej D. jest wiersz List z Wenecji do Zakopanego ("Tyg.
Ilustr." 1910, nr 46). Zbior. wydanie jego wierszy: Poezje 1898-1923
(Wa.1924). Rękopisy niektórych wierszy D. są w Archiwum Pawlikowskich w
Zakopanem.
