Bocheński Tadeusz (17 IV 1895 Chrzanów - 16 XII 1962
Zakopane, poch. na starym cment
.). Literat, filolog, poliglota, tłumacz poezji, muzyk, działacz
społ. i kulturalny. Zrazu nauczyciel w Wiedniu, Lublinie i Krakowie, od 1936
zamieszkały w Zakopanem. Odczyty z dziedziny literatury pol. i obcej, kultury
antycznej i muzyki wygłaszał w Zakopanem już w czasie okupacji (od 1940) tajnie,
a po wojnie publicznie, w sumie blisko 1500, m.in. cykl prelekcji Poeci
Tatr.
Wieloletni turysta i miłośnik Tatr. Wydał 7 tomików poezji: Poezje
(Lu. 1919), Poezji seria druga (Lu. 1919), Dzwony (Lu. 1920),
Serce (Lu. 1920), Rzeźbiarz (Cieszyn 1922), Kościół
(Cieszyn 1924), Moja kantyczka (Lu. 1926), a pośmiertnie ukazał się tomik
Smutek triumfalny (Lu. 1971). We wszystkich tych tomikach, jak i w
zbiorku nowel pt. Olga (Cieszyn 1923), przewija się tematyka tatrz.
Również w licznych jego artykułach, esejach i recenzjach drukowanych w
czasopismach (1919-57) występuje często ta sama tematyka, np. w szkicach
Tatry w polskiej poezji powojennej ("Kamena " 1935, nr 8-9) i Poetyckie
aspekty gór (tamże 1939, nr 8-10). Pośmiertnie wydano jego Ciemne
Smreczyny, Liryki tatrzańskie, Dziennik tatrzański (Kr., Wr. 1985).B.
interesował się też podh. kulturą lud.; był prezesem Towarzystwa Miłośników
Kultury i Sztuki Góralskiej.
