Leśnodorski Zygmunt (15 II 1907 Tarnów - 2 VII 1953
Kraków). Krytyk i historyk literatury, literat, teatrolog, publicysta, turysta
tatrz. i taternik . Był też nauczycielem w
krak. szkołach średnich, a w czasie II wojny uczestniczył w tajnym nauczaniu w
Krakowie.
W latach międzywoj. bywał często w Zakopanem i chodził dużo po Tatrach .
Pisywał wówczas do dzienników na tatrz. tematy tur. i tatern., także zakop., np.
Na marginesie sezonu turystycznego ("Ilustr. Kur. Codz." 1928, nr 266),
Na ścieżkach śmierci. Czy nie za wiele ofiar Tatr? (tamże 1929, nr 276),
Wieczór w Roztoce ("Czas" 1933, nr 207), Zakopane tradycyjne
(tamże 1934, nr 255, sprawy artyst. i kult.), Egzotyka czy cywilizacja?
Na marginesie sporów o ochronę Tatr (tamże 1935, nr z 4 VIII), Turystyka,
taternictwo i katastrofy górskie (tamże 1935, nr 218), Ostatni romantyk
Tatr ("Gaz. Pol."
1939, nr z 13 III, o Janie Gwalbercie
Pawlikowskim ), a po
wojnie: Karol Szymanowski ("Tyg. Powsz." 1946, nr 15). Ogłosił też utwór
lit. W kolebie tatrzańskiej ("Tęcza" 1930, nr 13 i 14), a w
"Wierchach "
(1931) ciekawy artykulik Księga turystyczna w Podbańskiej. Swoje chodzenie po
Tatrach zakończył po wypadku na Rysach
w 1947. Pośmiertnie ukazała
się jego książka Wspomnienia i zapiski (Kr. 1959), w dużej części
poświęcona Tatrom i międzywoj. Zakopanemu. Drugą część wydano pt. Wśród ludzi
mojego miasta (Kr. 1963), a obie razem pt. Wśród ludzi mojego miasta;
Wspomnienia i zapiski (Kr. 1968), z częściowo tatrz. przedmową Witolda
Zechentera.
