koniczyna łąkowa (Trifolium pratense ), z rodziny Motylkowatych
(Papilionaceae ). Znana roślina łąkowa, rozpowszechniona pod nazwą
potoczną koniczyny czerwonej. W Tatrach rodzima, występuje w dwóch odmianach:
zwykła i alpejska (endemit karpacki). Ta ostatnia różni się od zwykłej wybitnie
dużą główką kwiatową ciemnopurpurowej barwy, i silniejszym, odstającym
owłosieniem. Jest to odmiana wysokogórska, dość częsta, ale występuje tylko na
wapieniach i, rzadziej, na kwarcytach. Odmiana zwykła k.ł. dochodzi do 1754 m w
Dolinie Rozpadliny, zaś odmiana alpejska do 2060 m na Ciemniaku, a schodzi
najniżej w Dolinie Bielskiego Potoku na 1169 m.
Koniczynę łąkową z dzikiego stanu wprowadzono do uprawy w ogóle dopiero w
końcu XVII w., a na Podhalu ok. poł. XIX w. lub może wcześniej. Już np. w 1867 i
1869 proboszcz poroniński, ks. Józef Dura podaje w swych obserwacjach
fenologicznych ("Spraw. Komis. Fizjogr." 1868 i 1870), że koniczyna na Podhalu
pięknie zakwitła lub, że już ją koszono, a więc nie jest słuszne
rozpowszechnione mniemanie, że to Tytus Chałubiński wprowadził koniczynę pod
Tatrami.
Podkreślić należy, że koniczynę mogą zapylić tylko trzmiele i pszczoły, i że
jak wiele motylkowych pobiera przy pomocy bakterii korzeniowych, żyjących z nią
w symbiozie, azot z powietrza. Toteż jako tzw. nawóz zielony bywa przyorywana w
celu wzbogacenia gleby w azot. Jest też cenną rośliną
pastewną.
KSIĘGARNIA GÓRSKA
ul. Zaruskiego 5
34-500 ZAKOPANE
tel. (018) 20 124 81