Bergwacht des KV lub KV-Bergwacht, także
Karpathenverein-Bergwacht i Karpathenbergwacht (KBW), potocznie po prostu
Bergwacht (BW).
Organizacja ratownictwa górskiego, która powstała na Spiszu w 1940 z
istniejącej poprzednio służby ratowniczej Karpathenvereinu (KV),
przeorganizowanej teraz na wzór austriackiego Bergwacht Wien des Deutschen
Alpenvereins. Przeprowadzono tę reorganizację przy wydatnej pomocy sprzętowej i
szkoleniowej owego Bergwacht Wien, zwł. jej kierownika, Adolfa Nossbergera.
W 1940-43 Bergwacht przeprowadzał w lecie i zimie kursy
ratownictwa w Tatrach
(w Śląskim Domu
i w Schronisku
przy Zielonym Stawie Kiezmarskim). W kursie w 1941 jako wykładowcy i
instruktorzy uczestniczyli A. Nossberger i Ludwig Gramminger, ratownik alp. z
Monachium. Ten ostatni już wtedy uczył ratowników KV stosowania tzw. zestawu
Grammingera (potocznie » gramminger) i od tego
czasu schroniska KV w Tatrach były zaopatrzone w ten sprzęt, wyrabiany wówczas
na Spiszu. Instruktorami na kursach KV byli jednak głównie taternicy spiscy,
m.in. dr Nikolaus (Klaus) Gattinger i Matthias Nitsch
. Ratownicy KV brali też udział w
kursach prowadzonych w Alpach (w 1942 i 1943).
Bergwacht miał swą siedzibę w Kiezmarku, a bazy
zaopatrzone w sprzęt ratowniczy w tatrz. schroniskach KV: Śląski Dom, Schronisko
Guhra na Siodełku i Schronisko przy Zielonym Stawie Kiezmarskim. Organizacja ta
działa też w in. górach słow., ale gł. w Tatrach. Kier.: N. Gattinger. Jego
zastępca: M. Nitsch do 1943, potem kolejno Adalbert Hauser i Aurel Hensch
.
W latach wojny ruch tur. i tatern. w Tatrach Słow . był słaby, toteż ratownicy
Bergwacht mieli więcej ćwiczeń niż akcji ratunkowych. Uczestniczyli natomiast w
patrolach, które m.in. pilnowały, aby turyści nie zrywali w Tatrach kwiatów. W
owych latach KV poświęcał wiele uwagi sprawom ochrony przyrody, która była też
wykładana na kursach ratownictwa.
Pod sam koniec wojny Bergwacht przestał istnieć w związku z gromadnym
wyjazdem Niemców ze Spisza, a już poprzednio wielu jego członków wcielono do
wojska niemieckiego.
