Berdau Feliks (1826 Kraków - 24 XI 1895, nie 1888,
Warszawa).
Wybitny pol. botanik (Uniw. Krak. 1846, dr 1868), jeden z pionierów badań nad
florą Tatr. Asystent (adiunkt) przy katedrze botaniki Uniw. Krak. (1847-54),
prof. w Inst. Politechn.-Roln.-Leśnym w Puławach (1862-63) i w Inst.
Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa tamże (1869-86).
Odbył liczne wycieczki nauk., także w Karpaty i Tatry, gdzie m.in. w 1854
przeszedł przez szereg przełęczy i wszedł na wiele szczytów, np. Bystra, Czerwone Wierchy,
Świnica (niższy
wierzchołek), Kościelec
(I wejście?), Lodowa Kopa
(dwukrotnie, raz z ks.
Wojciechem Grzegorzkiem i ks. Józefem
Stolarczykiem), Murań
.
Jest autorem wielu artykułów i prac nauk., także o Tatrach, np. Wycieczka
botaniczna w Tatry odbyta w r. 1854 ("Bibl. Warsz." 1855),
Geographisch-botanische Skizze des Tatra-Gebirges ("Oester. Bot.
Wochenbl." 1855), Spis roślin właściwych Tatrom (w tatrz. przewodniku Eugeniusza
Janoty
, 1860). Ok. 1858 napisał pracę Flora północnej strony
Tatrów, nagrodzoną przez Tow. Nauk. Krakowskie. W 1868 uzyskał doktorat na
Uniw. Krak. za pracę Karpaty w ogóle, a w szczególności o Tatrach, pod
względem geograficznym, geologicznym i botanicznym.
W 1867 rozpoczął druk swego wielkiego dzieła Flora Tatr, Pienin i Beskidu
Zachodniego, ale zdążył
wydrukować tylko 39 arkuszy z powodu kradzieży dalszej części rękopisu. Wskutek
nadmiaru in. zajęć i potem choroby podjął na nowo pracę nad tym dziełem dopiero
w 1888, wkrótce jednak został porażony paraliżem. Na podstawie materiałów i
notat autora dzieło zostało dokończone przez Franciszka
Błońskiego
i wówczas wydane w całości (Wa. 1890).
B. pozostawił obfite zielniki, znajdujące się obecnie w zbiorach bot. w
Warszawie i Krakowie. Jest zaliczany do czołowych badaczy nauk. Tatr, a nazwisko
jego upamiętnione jest w nazwach kilku roślin.
