Kinga, właśc. Kunegunda (5 III 1234 na Węgrzech - 24
VII 1292 Stary Sącz). Córka króla węg. Beli IV, żona Bolesława Wstydliwego,
księcia sandomierskiego i krakowskiego, księżna sądecka, fundatorka klasztoru
Klarysek w Starym Sączu, beatyfikowana w 1690 (a więc odtąd błogosławiona).
Wznawiane kilka razy starania o kanonizację trwają nadal, ale już od XIV w.
często nazywa się ją bezpodstawnie świętą Kingą. Imię Kinga jest węg.
zdrobnieniem imienia Kunegunda.
Z postacią K. od dawna (od kilku stuleci) związanych jest wiele podań i
legend o charakterze hagiograficznym, historycznym i folklorystycznym, a
tematycznie dotyczą one głównie kopalń soli w Wieliczce i Bochni oraz
Sądecczyzny łącznie z Pieninami, m.in. w związku z napadami Tatarów na Polskę w
XIII w.
Dopiero nowsze podania łączą K. nie tylko z Tatarami,
ale także z Tatrami . Jako bodaj pierwszy
pisze o tym Żegota Pauli
(Wyimki z podróży po Galicyi w
r. 1831, "Rozmaitości"
1835); zob. Tatarzy . W wierszu Teofila Lenartowicza
Strzelec ("Bibl. Warsz." 1843, t. 3) jest podanie o św.
Kindze i strzelcu, który zginął w Tatrach podczas polowania na kozice
(jest to powtórzone
za Kazimierzem W. Wójcickim). Inaczej została K. związana z Tatrami w wierszu
Józefa Szujskiego Święta Kinga, legenda tatrzańska (w jego
Dziełach, t. 1, Poezje, Kr. 1855).
