Lenartowicz Teofil (27 II 1822 Warszawa - 3 II 1893
Florencja, poch. w Krakowie na Skałce). Poeta ("lirnik mazowiecki") i
rzeźbiarz.
W Tatrach był w 1843 (z Oskarem Kolbergiem
) i zapewne w 1875. W jego bogatej spuściźnie lit.
jest kilka wierszy o tematyce tatrz. W wierszu Złota kaczka ("Bibl.
Warsz." 1843, t. 3) jest mowa o księżniczce zamienionej w kaczkę, która przebywa
w jaskini, skąd słychać jej śpiew. W wierszu Strzelec (tamże) jest powtórzone za
K.W. Wójcickim podanie o św. Kindze i
strzelcu, który polując na kozice
zginął w Tatrach; utwór ten można uznać za pierwszą balladę w poezji
tatrz. Dopiero pośmiertnie wydrukowano wiersz pt. Dunajec. Cieniom
przyjaciela, Tytusa Chałubińskiego ("Tyg. Ilustr." 1900, nr 9). Część
poematu Wanda z 1873 (w: Wybór poezji, Kr. 1876, t. 2) rozgrywa
się w Tatrach.Góralskie i niewątpliwie podhalańskie są także jego wiersze:
Jak to na góralach ("Wielkopolanin" 1849, nr 89) i jego przedruk pt. O
góralach (w: Polska ziemia w obrazkach, cz. 2, wyd. 2, Poz. 1850, tu
także o Tatrach), następnie Karpacki dudarz ("Bibl. Warsz." 1858, t. 2
oraz "Dz. Lit." 1858, nr 75), Chata pod śniegiem ("Gaz. Codz." 1861, nr 7
i "Przyjaciel Domowy" 1861, nr 11), Do grajka ("Dzwonek" 1864, nr 3), a
także reprodukcja akwaforty L.: Druciarz ("Tyg. Ilustr." 1924, s.
619). O Tatrach pisał też w swej korespondencji, np. w liście z Florencji do
Juliusza Starkla.
