Jelínek Edvard (6 VI 1855 Praga - 15 III 1897 tamże).
Czes. literat i publicysta, urzędnik miejski i kustosz muzeum miejskiego w
Pradze, autor licznych rozpraw i opowiadań poświęconych literaturze pol. oraz
historii oświaty i obyczajów w Polsce. W czasopismach czes. pisywał o sprawach
pol., a w polskich o sprawach czes. (dobrze władał językiem pol.); kilka jego
prac wydała AU w Krakowie.
J. był gorliwym propagatorem bliskiej współpracy narodów
słowiańskich, zwł. Czechów i Polaków. Korespondował i utrzymywał przyjacielskie
stosunki z wieloma Polakami, m.in. z Walerym
Eljaszem i Stanisławem Witkiewiczem
. J. przyjeżdżał często do Polski, także od 1887 kilka razy do Zakopanego i Tatr , których był wielkim miłośnikiem. W 1892
komitet gości zakop. (z W. Eljaszem na czele) urządził w Dworze Tatrz
. (tzw. kasynie) uroczyste spotkanie publ. dla J. z
wręczeniem mu ozdobnej szkatuły z tatrz. heliograwiurami Tow. Tatrz.
O swych pobytach w Zakopanem i Tatrach pisał J. kilkakrotnie: V polských
Tatrách; Vzpomínka na Zakopane ("Hlas Národa" 29 VIII 1887), Pozdrav z
polských Tater ("Nedělni Listy" 7 VIII 1892), Zakopané v polských Tatrach
("Světozor" 1892 i jako osobna broszura: Pr. 1893, z
rysunkami W. Eljasza i S. Witkiewicza). Pisał też na ten temat w swych listach;
fragment jednego z 2 VIII 1892 opublikowano w "Kur. Zakop
." (1892, nr 4-5), drugi z 24 VII 1894 w
całości w "Głosie Narodu" (nr 66 z 21 III 1896). Ponadto pisał o bodaj pierwszej
pol. podróży nauk. po Spiszu: Andrzeja Kucharskiego Relacya z naukowej
podróży po Słowacyi (Spiżu) 1828 roku ("Lud" 1896, nr 1).
W 1897, wkrótce po przedwczesnej śmierci J., z inicjatywy
Henryka Sienkiewicza grono pol. przyjaciół
i sympatyków J. umieściło żelazną tablicę z odpowiednim napisem ku jego czci na
skale w Strążyskiej Dolinie
, a w 1899
wmurowano poniżej tablicy medalion z jego popiersiem w płaskorzeźbie (rzeźbił
Tadeusz Brayer); skałę tę nazwano Skałą Jelinka. Był to symbol rozwijającej się
wówczas przyjaźni pol.-czeskiej.
