świstak (Marmota marmota), z rzędu gryzoni (Rodentia ), z
rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
Zwierzę ssące, roślinożerne, wielkości dużego kota, ale o bardziej krępej
budowie. Futerko ma gęste, włos szorstki, gruby, barwy szarobrunatnej, ogon
niezbyt długi, wałkowaty, owłosiony.
Ś. żyje w Polsce i w Słowacji tylko w Tatrach, w piętrze hal i częściowo
turni. Zimę od października do kwietnia przesypia w głębokich i długich do
kilkudziesięciu m norach, wysłanych sianem, zbieranym i ściąganym do nor w
jesieni. Młode rodzą się zwykle w pocz. czerwca.
Nazwa ś. pochodzi od ostrego gwizdu (świstu), jaki zwierzę wydaje, gdy jest czymś
zaskoczone lub zaniepokojone. Według niektórych zoologów ś. tatrz. stanowi
osobny podgatunek Marmota marmota latirostris, różniący się pewnymi zewnętrznymi cechami od ś.
alpejskiego. Już od 1868 ś. w Tatrach Pol. podlegał ustawowej ochronie, gdyż
zwierzę to było b. tępione przez górali, wśród których panował, i niestety
jeszcze nadal panuje, przesąd, jakoby sadło świstacze miało pomagać na różne
choroby, co oczywiście jest nonsensem. Następnie stan liczebny ś. poprawił się
nieco, gł. od czasu utworzenia Tatrz. Parku Narodowego, i wynosił w 1960 w
Tatrach Pol. ok. 300 sztuk, a w Tatrach Słow. ok. 600 sztuk. Ale kłusownictwo na
ś. ciągle się utrzymuje i w 1993 w Tatrach Pol. doliczono się tylko 120-130
sztuk, a w Tatrach Słow. w 1990 - 156 sztuk. Od świstaka pochodzą liczne nazwy w
Tatrach, jak Świstówka, Świstowa Dolina
itp.
