sikory

sikory (Parus ). Ptaki z rodziny o tejże nazwie: sikory (Paridae ), do której prócz samych sikor należy jeszcze kilka rodzajów ptaków, jak np. mysikrólik, zniczek, raniuszek.

W Polsce żyje kilka gatunków s., z nich większość i w Tatrach.Największa, s. bogatka (P. major ), o żółtawozielonawej piersi, białych policzkach i granatowym wierzchu główki, jest najczęstsza, osiadła, często w pobliżu siedzib ludzkich, podobnie jak s. modra (P. coeruleus ), mniejsza od bogatki, o wierzchu główki jasnoniebieskim biało obrzeżonym. S. sosnówka (P. ater ), znacznie mniejsza od bogatki, z dużą białą plamą na karku, bez żółtawej barwy piersi, trzyma się wyłącznie lasów iglastych, częściej widuje się ją w zimie niż w lecie.S. czubatka (P. cristatus ) ma na głowie rządki czarnych łusek przechodzące w czarny, ostro poddarty czubek z piórek; w Tatrach przeważa u niej barwa szara z domieszką białej i czarnej; pojawia się niezbyt często w reglach. S. uboga (P. palustris ) o skromnym ubarwieniu: pierś i brzuch szarobiałe, policzki białe, wierzch główki czarny, lśniący. Obok bogatki to jedna z najczęstszych s. w Tatrach i na Podtatrzu, gnieździ się w pobliżu osiedli.S. czarnogłówka (P. montanus, P. atricapillus ) jest b. podobna do ubogiej, ma tylko bielsze policzki, wierzch głowy matowoczarny, brzegi lotek jaśniejsze. Jest przelotna, odfruwa na zimę. S. żałobna (P. lugubris ), ogromnie rzadka, w Polsce widziana tylko w Tatrach, jest wielkości bogatki, o czarniawobrązowej czapeczce i podgardlu, przelotna.

Wszystkie sikory są b. pożyteczne, tępią masowo szkodliwe owady, są też pod ochroną w całej Polsce.

---