Rokfalusy Lajos

Rokfalusy Lajos (24 X 1887 Lewocza - V 1974 Salgótarján, Węgry). Węg. taternik, alpinista, nauczyciel od 1906 w różnych szkołach, m.in. na Spiszu w Krompachach i Nowej Wsi Spiskiej; w 1919 przeniósł się na Węgry, gdzie od 1922 przez wiele lat był dyrektorem szkoły w Salgótarján, aż do przejścia na emeryturę.

Taternictwo uprawiał od 1906, stając się wkrótce jednym z czołowych taterników węg. tego okresu. Dużo się wspinał z Alfredem Groszem i Tiboldem Kregczym (była to tzw. spiska trójka, szepesi trio), ale również z in.: Julius Andreas Hefty, Zoltán Votisky, Endre Maurer, Gyula Balla, Ernő Kátai, Oszkár Jordán.

Podobno był na prawie wszystkich szczytach w Tatrach Wys., uczestniczył w wielu pierwszych wejściach, np. I przejściu całej Jaworowej Grani (w 1911), środkiem pn. ściany Ostrego Szczytu (1912), pn.-zach. granią Małego Kiezmarskiego Szczytu, pd. ścianą Lodowej Kopy (1912); to ostatnie wejście (dokonane z Groszem i Kregczym) uchodziło przez szereg lat za jedno z najtrudniejszych w Tatrach.

W 1911-13 był jednym z najaktywniejszych taterników w zimie; dokonał I wejścia zim. na przeszło 20 szczytów i turni, m.in.: Hlińska Turnia, Wielka Capia Turnia, Hruby Wierch, kilka szczytów w Grani Soliska, Siarkan, Złomiska Turnia, Szarpane Turnie, Kozia Strażnica, Zmarzły Szczyt, Mały Lodowy Szczyt, Baranie Rogi, Czarny Szczyt, Modra Turnia, Czerwona Turnia, Jagnięcy Szczyt, a w Tatrach Biel.: Płaczliwa Skała.

Został ratownikiem górskim (czł. TÖMB), brał udział w szkoleniu przewodników tatrz., był instruktorem narc. (narciarstwo uprawiał od 1907). Wspinał się jeszcze w latach 1920-tych. Bywał też w Alpach w lecie i zimą.Szereg opisów swych wycieczek tatrz. pozostawił w rękopisie, również swą autobiografię: Életem utja .

---