Używane są przez narciarzy do ułatwienia i
przyspieszenia posuwania się do przodu, do utrzymywania równowagi, przy
wykonywaniu skrętów, a dawniej służyły też często do hamowania pędu. Kształt,
długość i różne in. cechy k.n. uległy z biegiem czasu zmianom, a obecnie
istnieją też ich odmiany zależne od rodzaju uprawianego narciarstwa:
turystycznego i sportowego (inne k.n. do konkurencji zjazdowych, inne do
biegów). W Tatrach narciarze brali wzory k.n. z Alp. W początkach narciarstwa
tatrz., zarówno w turystyce narc. jak i w zjazdowych zawodach narc. używano
jednego długiego (do 2,5 m) i grubego kija bambusowego lub leszczynowego, bez
kółka u dołu. Już przed I wojną świat. upowszechniło się w Tatrach i w ogóle w
Polsce stosowanie dwóch krótszych i cieńszych k.n. z kółkiem u dołu; wyrabiano
je z leszczyny, bambusu i tonkinu. Był też rzadziej spotykany model pośredni
składający się z dwóch kijków leszczynowych, które można było (w celu lepszego
hamowania przy zjeździe) połączyć w jeden grubszy kij. Przed II wojną świat.
zaczęto kijki wyrabiać również z rurek z lekkiego metalu, a po wojnie także z
żywic epoksydowych. Do chodzenia po górach bez nart po terenie zaśnieżonym i
łatwiejszym bezśnieżnym, taternicy i alpiniści używają też od
dawna kijków narc. ( z kółkami lub bez); ułatwia to posuwanie się w górę i
zmniejsza wysiłek.
KSIĘGARNIA GÓRSKA
ul. Zaruskiego 5
34-500 ZAKOPANE
tel. (018) 20 124 81
