Gałek Stanisław (14 IX 1876 Mokrzyska, pow. Brzesko
- 13 VII 1961 Zakopane, poch. na starym cment.).
Malarz (głównie pejzażysta) i rzeźbiarz.
Uczył się w zakop. Szkole Przem. Drzewn. na wydziale
rzeźby (1891-95), potem był tam asystentem i uczył rysunku (1896-99). Następnie
odbył studia malarskie na krak. ASP (1899-1900), w Monachium i Paryżu. Osiadł w
Zakopanem
, gdzie w
1916-31 był nauczycielem w Szkole Przem. Drzewn.
Jego twórczość malarska to głównie pejzaże tatrz., m.in.
liczne obrazy olejne Morskiego Oka , Czarnego Stawu Gąsienicowego
i ich okolic. Pierwsze swe obrazy
tatrz. wystawiał w 1900 w Krakowie: Giewont, Pierwszy śnieg w Zakopanem,
Kozie Wierchy w Tatrach, Czarny Staw Gąsienicowy, Morskie Oko. Potem wśród
jego b. licznych obrazów tatrz. i podh. były np.: Deszcz w Dolinie
Kościeliskiej (1904), Zmarzły Staw (1904), Krzyżne o zachodzie
słońca (1904), Hawrań (1904), Wiosna w Tatrach (1911),
Żabie (1911), Mnich (1911), Mgły nad Morskim Okiem (1911),
Kościół w Dębnie (1911), Stary kościół w Zakopanem (1932),
Wysoka, Młynarz, Zakopane (1939), Wiatr halny. Wystawiał w różnych miastach w Polsce
(często w Zakopanem) i za granicą, m.in. w 1930 w Budapeszcie na wystawie
krajobrazu górskiego. Malował też portrety (np. Józefa Fedorowicza
),
projektował kilimy (np. w 1912 kilimy Dębno I i Dębno II ). W
latach międzywoj. zdobył opinię najlepszego pejzażysty Tatr.
