Długopolski Edmund (10 XI 1879 Nowy Sącz - 11 II
1947 Kraków). Historyk i archiwista, badacz dziejów Podhala. W 1901-03 pracownik
Archiwum Krajowego w Krakowie (w czasie studiów na UJ), od 1905 nauczyciel
gimnaz. (od 1909 w Krakowie).
W 1909-16 jego badania dotyczyły historii osadnictwa i wsi pol. na
Podkarpaciu, zwł. na Podhalu, m.in. walki chłopów o utrzymanie uzyskanych praw.
Najważniejsze jego prace dotyczące Podhala (i częściowo Tatr): Osiedlenie
Podhala ("Spraw. Dyrekcji Wyższego Gimnazjum I w Tarnopolu" 1909, także
odb.), Rządy Mikołaja Komorowskiego na Podhalu ("Pam. TT" 1911), Z
życia zbójników tatrzańskich (tamże 1912), Z przeszłości Podhala
("Gaz. Podh." 1913, nry 1-3), Przywileje sołtysów podhalańskich
("Rocz. Podh." 1921, a jako odb. już w 1914; tu m.in. o pastwiskach w Tatrach),
Pierwsi Żydzi na Podhalu ("Kalendarz Podh. na rok 1914"), Przyczynki
do osadnictwa wołoskiego w Karpatach ("Spraw. Filii Gimnazyum św. Jacka w
Krakowie" 1916 i odb.). W jego pośmiertnie wydanej pracy Władysław Łokietek
na tle swoich czasów (Wr. 1951) jest mowa m.in. o pol. Miechowitach
(Bożogrobcach) na Spiszu.
Studia D. nad procesami osadniczymi i gospodarczymi na
Podhalu, choć skromne rozmiarami, są cenne i jedne z najważniejszych aż do
ukazania się prac Józefa Rafacza i Kazimierza Dobrowolskiego
.
