Gombrowicz Witold (4 VIII 1904 Małoszyce k. Opatowa
- 25 VII 1969 Vence k. Nicei, Francja).
Powieściopisarz, dramaturg, eseista, z wykształcenia prawnik. Od VIII 1939
przebywał za granicą, gł. w Argentynie i Francji.
Z lat międzywoj., kiedy bywał często w Zakopanem (ale mało w Tatrach ),
najbardziej znana jest jego groteskowa powieść Ferdydurke (Wa. 1937) i
utwór sceniczny Iwona, księżniczka Burgunda ("Skamander" 1938, nr 93-98).
W 1933-39 często pisywał do czasopism, m.in. felietony dotyczące Zakopanego i
Tatr, np. Szczyty - pensjonarki ("Kur. Poranny" 1937, nr 280), Niedole
zakopiańskie ("Czas" 1938, nr 57).
Po wojnie publikował gł. za granicą, ale także w Polsce, np. powieść
Trans-Atlantyk i dramat Ślub, wydane razem (Paryż 1953 i Wa.
1957). Wiele utworów G. ukazało się w tłumaczeniach na kilkanaście języków. Do
tematyki zakop. i tatrz. powrócił G. w swej makabryczno-groteskowej powieści
Kosmos (Paryż 1965), której akcja rozgrywa się w
znacznej części w Kościeliskiej Dolinie
. Dzieła zebrane Gombrowicza
(Paryż 1969-73, t. 1-10) zawierają Kosmos (w t. 5) i przedwojenne
felietony zakop.-tatrz. Całą jego twórczość zaczęto też drukować w Polsce pt.
Dzieła (Kosmos w t. 5, Kr. 1986). Duży
fragment Kosmosu i felieton Niedole
zakopiańskie przedrukowano w antologii Romana Hennela
Kpiarze pod Giewontem (Wa. 1987).
