fot. Radosław Mateja

    Niedźwiedź brunatny (Ursus arctos) jest największym drapieżnikiem tatrzańskim. Masa ciała dorosłych osobników wynosi u samic od 95 do 205 kg, natomiast u samców od 135 do 390 kg. Okres godowy przypada na drugą połowę maja i czerwiec. Na świat przychodzą w gawrze między grudniem i lutym. Większość gawr znajduje się w strefie regla górnego. Niedźwiedzie zimują chętnie w jaskiniach, a także w miejscach osłoniętych od góry gęstymi gałęziami świerkowymi lub pędami kosodrzewiny. Cechą przystosowawczą do tego niezwykłego dla zwierząt terminu narodzin są niewielkie rozmiary noworodka - zaledwie około 0,5 kg. Matka, która w tym czasie nie żeruje, korzystając jedynie z zapasów zgromadzonych w tkance tłuszczowej, nie ma większych problemów z wykarmieniem młodych. Żyją 25 – 30 lat.


    Większość niedźwiedziej diety stanowią zielone części roślin. Szczególnie chętnie zjadają m.in. modrzyki górskie, świerząbki orzęsione, wierzbówki kiprzyce. Jak na drapieżniki przystało, dość regularnie zwierzęta te odżywiają się pokarmem mięsnym. W tym celu przeszukują lawiniska w poszukiwaniu padliny, a niekiedy polują. Aby zaoszczędzić energię na pościg lub po prostu łatwiej podejść ofiarę, polują często podczas nocnych burz i ulewnych deszczy, które tłumią odgłosy skradającego się drapieżnika. Znanych jest również wiele przypadków ataków niedźwiedzi na zwierzęta gospodarskie. Dość osobliwym przysmakiem niedźwiedzi są jaja, larwy i poczwarki owadów (mrówek, os i trzmieli), które wygrzebują spod kamieni lub z próchniejących pni.
   Do ataków na ludzi dochodzi niezmiernie rzadko, przy czym są one najczęściej pozorowane. Podczas ostatnich stu lat zanotowano dziesięć przypadków poranienia ludzi przez niedźwiedzie w Tatrach Polskich i na Podtatrzu. W 1927 roku miały miejsce jedyne dwa śmiertelne wypadki.  W 2007 roku zdarzyła się sytuacja odwrotna, gdyż to właśnie turyści zabili półtorarocznego niedźwiedzia, co było pierwszym takim przypadkiem w historii Tatrzańskiego Parku Narodowego.