Pomnik Tytusa Chałubińskiego znajduje się u zbiegu ulic Chałubińskiego i Zamoyskiego. Został odsłonięty 15 sierpnia 1903 r. z inicjatywy Związku Przyjaciół Zakopanego. Wykonano go wg projektu Stanisława Witkiewicza. Umieszczone na wysokim cokole popiersie Chałubińskiego i siedzącą pod nim figurę Sabały rzeźbił Jan Nalborczyk (pomnik Tytusa Chałubińskiego często jest nieprawidłowo nazywany "pomnikiem Chałubińskiego i Sabały"). Gipsowy model pomnika znajduje się w holu gmachu głównego Muzeum Tatrzańskiego. Turyści zwykle zauważają głównie figurę górala (Sabały), którego dziwnie uniesiona prawa ręka dawniej trzymała smyczek, ale z powodu notorycznych kradzieży, ten element pomnika przestał być uzupełniany przez opiekujące się pomnikiem Muzeum Tatrzańskie. Za pomnikiem (między ulicami Chałubińskiego i Zamoyskiego) znajduje się posesja rodziny Chałubińskich, z niewielkim drewnianym domkiem, do niedawna jeszcze zamieszkałym przez wnuka Tytusa - wybitnego przewodnika tatrzańskiego Stefana Chałubińskiego. Do 1945 roku na posesji stał dom Tytusa Chałubińskiego, który spłonął i nie został odbudowany.
Dr Tytus Chałubiński (1820-89) nazywany jest, z pewną tylko przesadą "odkrywcą Tatr i Zakopanego". Urodzony w Radomiu, przez całe dorosłe życie związany z Warszawą, był jednym z najwybitniejszych lekarzy w stolicy. W Tatrach bywał co najmniej od 1852 r., z Zakopanem trwale związał się w 1873 r., kiedy to podczas wakacyjnego pobytu podjął trudną walkę z szalejącą tu wówczas epidemią cholery. Od tego czasu stał się największym propagatorem Tatr w kręgach ludzi sztuki i nauki. Pod koniec życia zamieszkał w Zakopanem na stałe. Był współtwórcą leczniczej funkcji Zakopanego, jednym z założycieli Szkoły Przemysłu Drzewnego i Koronkarskiej, Towarzystwa Zaliczkowego, współtwórca i potem członek honorowy Towarzystwa Tatrzańskiego. Słynął jako organizator bardzo modnych wycieczek w Tatry, w czasie których wykształcił nie tylko całą rzeszę turystów, ale i góralskich przewodników tatrzańskich. Prowadził w Tatrach badania botaniczne i geologiczne, zajmował się też etnografią, zbierając pieśni góralskie. Zmarł w Zakopanem - został pochowany na Starym Cmentarzu rozpoczynając tradycję zakopiańskich pochówków sławnych Polaków.
Jan Krzeptowski-Sabała (1809-1894), góralski myśliwy, gawędziarz, muzykant, ulubiony towarzysz Chałubińskiego. Jeden z najsłynniejszych górali, jeszcze za życia przeniesiony do literatury (występuje w utworach Sienkiewicza, Witkiewicza, Chałubińskiego, potem Jalu Kurka, Wnuka, Kapeniaka i in.). Choć nie był zawodowym przewodnikiem, świetnie znał Tatry i towarzyszył dr Chałubińskiemu w jego wyprawach. Był żywym symbolem dawnej, heroicznej epoki Podhala. Grywane przezeń starodawne nuty ("sabałowe") zapisywali wybitni znawcy muzyki, grywane są też do dziś przez górali. Podobną popularność mają opowiadane przezeń bądź przypisywane mu gawędy - humoreski z zaskakującymi niekiedy pointami. Jest pochowany na Starym Cmentarzu.
Pomniki
