Poza fraszkami drugą wielką pasją Sztaudyngera był teatr lalek. Poeta rozpoczął ten temat pracą popularnonaukową "Marionetki", która spowodowała wzrost zainteresowania tą nieco zapomnianą sztuką. Później wraz z Julianem Tuwimem i innymi pasjonatami tematu zbierał przez wiele lat materiały do monografii teatrów lalkowych, którą wydał w roku 1961 ("Teatr lalek w Polsce"). Pisał również sztuki dla teatrów kukiełkowych, a także redagował pismo "Teatr lalek". Marionetki zetknęły go ze światem dzieci. Później, już w wieku dojrzałym, ogromną część swojej twórczości i działalności artystycznej Sztaudynger poświęcił właśnie najmłodszym. Oczywisty wpływ miały także narodziny wnuczki poety, Dorotki, która bywała częstym gościem u dziadków w Zakopanem. Co ciekawe - wszystkie wiersze, baśnie i bajki dla dzieci po raz pierwszy opublikowane zostały przez wydawnictwa w Warszawie, gdzie Sztaudynger bywał sporadycznie, najczęściej w związku z wizytami w szpitalach. Pisane były jednak najczęściej - w Zakopanem.

Zna jakiś sekret

gwiazdka na niebie,

bo najwyraźniej

mruga do ciebie.

 

Za myszką brzydki

ogoneczek wisi.

Lecz myszkom się podoba.

No pewnie - bo mysi!

 

Uśmiechnij się - do rydza rzecze

Rydz,

To takie miłe, a nie kosztuje

nic!

 

Pamiętaj dziatwo:

nie wszystko przychodzi łatwo.

Kot miauczał a dąb szumiał,

Każdy to robił, co umiał.

Miastem młodości Sztaudyngera był Kraków, tak jak Zakopane stało się miastem jego lat dojrzałych. Poeta darzył gród nad Wisłą szczególną sympatią, wielokrotnie wracał do niego i swych podróżach i w myślach. Jak sam później pisał: "fraszki o Krakowie rodziły się jak grzyby po deszczu". Zebrały się one w całkiem spory tomik "Krakowskie piórka".

Tyś mą chorobą, moje zdrowie,

Krakowie!

Piszę i opisuję, bo tęsknię po tobie!

Z połowy jajka robią jajecznicę,

A chcą w Krakowie mieć całą stolicę.

Tu tabliczki mnożenia

Nie uczą na liczydłach,

Tu jej się człowiek uczy

Na gołębich skrzydłach.

 

Choć ciągle Kraków kolę,

Od innych miast go wolę.

 

Nie od razu zbudowano Kraków,

A i to na utrapienie rodaków.

 

Klituś, Bajduś i Centuś - to krakowscy święci,

Rzecz dziwna - w kalendarzu całkiem pominięci.