Wśród taterników i turystów tatrzańskich bardzo dużą grupę stanowią intelektualiści i jednostki o predyspozycjach artystycznych, osoby wyróżniające się w pozatatrzańskiej rzeczywistości, niejednokrotnie osiągające sukcesy w swoich dziedzinach. Czy dobrze zapowiadający się architekt, popularny dziennikarz, wybitny prawnik, zdolny fizyk, mają prawo szafować swymi zdolnościami, narażać się i w końcu ginąć w górach? Czy wolno wspaniałemu artyście poświęcić swój talent dla niebezpiecznej narciarskiej wycieczki? Ilekroć zginie w Tatrach ktoś wybitny - powracają te pytania.

Do najbardziej znanych artystów pasjonujących się Tatrami należał bez wątpienia Mieczysław Karłowicz (1876-1909). Był jednym z największych polskich kompozytorów przełomu wieków XIX i XX w., człowiekiem utalentowanym zresztą wielostronnie. Napisał wiele artykułów o Tatrach. Wykonał dziesiątki wspaniałych fotografii krajobrazowych. Propagował narciarstwo górskie jako prekursor tego sportu. Zginął przysypany lawiną śnieżną podczas wycieczki narciarskiej w rejonie Czarnego Stawu Gąsienicowego, pod stokami Kościelca, gdzie później przyjaciele ustawili kamień pamiątkowy w miejscu wypadku (stojący tam do dziś). Był - wraz z Mariuszem Zaruskim - jednym z projektodawców i orędowników powstania Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Jak na ironię - Karłowicz zginął w lutym 1909 roku, na kilka miesięcy przed faktycznym początkiem działalności TOPR-u (oficjalna data zarejestrowania: październik 1909, ale działało już w lecie).

Aż dziw bierze, jak wiele wypadków śmiertelnych zdarzyło się w miejscach relatywnie łatwych, zwłaszcza porównując je z faktycznymi umiejętnościami i wcześniejszymi dokonaniami ofiar. Chyba najbardziej szokującymi przykładami są tragiczne w skutkach wypadki znakomitych taterników - Kazimierza Kupczyka, Wiesława Stanisławskiego i Jana Długosza. Późniejsza analiza tych zdarzeń pozwoliła zrozumieć, jak mogło do nich dojść. Spowodowane były rozluźnieniem nerwów i ogólną dekoncentracją po przebyciu najtrudniejszego odcinka drogi.

Kazimierz Kupczyk (1909-1930) - świetny taternik, w trzecim sezonie swej rozwijającej się oszałamiająco kariery wspinaczkowej zginął na Słowacji, w wypadku na południowej ścianie Ostrego Szczytu. "Zabił się na łatwej skale - wspinacz nad wspinacze!" - tak skomentował to Stanisławski w swym wspomnieniu o tatrzańskich śmierciach ("W kole złud"). Nie przypuszczał wtedy, że taka sama sytuacja stanie się trzy lata później także jego udziałem.

Wiesław Stanisławski (1909-1933) zdobył uznanie i sławę mimo młodego wieku, jako inicjator nowoczesnego stylu taternictwa, zdobywca wielu dróg, często uważanych dotąd za niemożliwe do pokonania. Utalentowany literacko, zajmował się tematyką tatrzańską, pisząc artykuły i felietony (zamieszczane głównie w "Taterniku", i "Wierchach"). Zginął mając zaledwie 24 lata, na zachodniej ścianie Kościołka (Słowacja), uważanej za średnio trudną.

Niemal trzydzieści lat później - kolejne zaskakujące wydarzenie wstrząsnęło tatrzańskim światem. On?! Nie, niemożliwe, taki doskonały technik, mający za sobą najtrudniejsze ściany tatrzańskie i alpejskie? Na Zadnim Kościelcu, podczas niezbyt trudnej drogi zejściowej, zginął Jan Długosz (1929-1962) - znakomity taternik i alpinista, autor licznych świetnych opowiadań (większość zebrana w tomie "Komin Pokutników") i artykułów o tematyce tatrzańskiej i alpinistycznej, członek GOPR-u, uczestnik niejednej akcji ratowniczej (brał udział m.in., wraz z Wawrzyńcem Żuławskim, w poszukiwaniach Stanisława Grońskiego w Alpach w 1957 roku). Wypadek Długosza stał się przyczyną kolejnej fali rozważań nad sensem taternictwa i górskiej śmierci.