Zawsze z dala od rockowego establishmentu, śpiewa proste piosenki o miłości, tęsknocie i spełnieniu, ale nie ucieka też przed wielkimi problemami współczesności. Urastający do rangi hymnu utwór "Tolerancja", śpiewano zarówno w wielkich halach koncertowych, jak w domowym zaciszu, by uleczyć chandrę. A Stanisława Soyki droga do kariery była długa i nie zawsze usłana różami. Nie należał do grona pupili komunistycznego impresariatu, co skomentował odwiedzający Polskę w latach 80-tych legendarny Willis Conover, nazywając Soykę "najlepiej strzeżonym sekretem polskiej muzyki".

„Soyka Solo” jest moją formułą podstawową. Na niej opiera się cała moja muzyka. Z tych poszukiwań, któremu towarzyszy fortepian, wzięła się cała masa różnych innych koncepcji. Kiedy myślę o formule solowej, widzę siebie nastoletniego, grającego na fortepianie i śpiewającego. W taki właśnie sposób debiutowałem. Recital solo był moją pierwszą formacją - tak zacząłem występować publicznie. Tak formowała się moja muzyka i język. Formuła solo jest najbardziej wymagająca. Oczywiście wielką radość daje gra w zespole. To jest niezwykle wzniosłe i budujące, kiedy każdy grając jakiś fragment, współtworzy całość. W formule solo ta całość musi być wypełniona przez jedną parę rąk i jedno gardło. – Stanisław Soyka

W piątek 26. listopada usłyszymy Stanisława Soykę podczas kameralnego koncertu andrzejkowego solo, w widokowym klubie Panoramika, na szczycie hotelu Grand Nosalowy Dwór. To wyjątkowa szansa spotkania z artystą, który już od wielu lat nie odwiedzał Zakopanego.