Na wystawie prezentujemy prace, pochodzące z różnych okresów twórczości malarza. Komentarzem do nich są teksty artysty na temat sztuki. To pozwala przybliżyć proces twórczy i unaocznić zjawisko permanentnego poszukiwania najwłaściwszych środków artystycznego wyrazu i własnej drogi, w czasach nieustannych i często skrajnych przemian w sztuce.

Marek Żuławski (1908–1985) był synem Jerzego Żuławskiego, poety, dramaturga, eseisty. Dzieciństwo spędził w Zakopanem, gdzie do roku 1920 rodzina Żuławskich mieszkała w willi „Łada”. Młodość zakopiańska Marka Żuławskiego i jego braci Juliusza i Wawrzyńca, upłynęła pod znakiem taternictwa. Bracia Żuławscy dokonali wielu pierwszych wejść na tatrzańskie szczyty. Po ukończeniu gimnazjum w Toruniu, Marek Żuławski przeniósł się do Warszawy, aby studiować malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Po uzyskaniu dyplomu wyjechał w roku 1935 za granicę – dwa lata później osiedlił się w Londynie i tam mieszkał do końca życia. W roku 1986, wdowa, Maryla Żuławska ofiarowała Muzeum Tatrzańskiemu ponad sto prac artysty.

Marka Żuławskiego nie da się bez zastrzeżeń zaszeregować do żadnego współczesnego mu kierunku artystycznego. W malarstwie swym przeprowadzał, co prawda, liczne eksperymenty formalne, czerpiąc z doświadczeń różnych prądów, zawsze jednak wykorzystywał je na swój własny sposób. Przez wiele lat związany był z malarstwem kolorystycznym. Sięgał także do tradycji kubizmu, ekspresjonizmu i przeżywał okres zainteresowania zdobyczami abstrakcjonizmu oraz „malarstwa materii”. Zawsze jednak szukał tam jedynie środków, mogących wzbogacić jego własną wizję. Nie był rewolucjonistą szukającym nowych, nie odkrytych dotąd dróg w dziedzinie sztuki. Był natomiast twórcą doskonale znającym się na przedmiocie, który umiłował i któremu z równą pasją poświęcał się przez całe swe życie.
 

Płacząca kobieta, ok. 1960 r.

Autoportret, 1940 r.

Człowiek niosący pudło z rybami, 1958 r.