Niepełnosprawni stanowią coraz większy odsetek osób zwiedzających piękne zakątki Podtatrza.

Zrozumiałe jest, że nie wszystkie miejsca w górach mogą być dla nich dostępne. Ale władze parków narodowych, rezerwatów ochrony przyrody i muzeów robią wszystko, by likwidować bariery, zwłaszcza dla osób na wózkach.

Na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego niepełnosprawni bez problemów mogą skorzystać z dwóch szlaków, w tym jednego z najbardziej popularnych – drogi do Morskiego Oka. Drugim szlakiem jest część Doliny Chochołowskiej od Siwej Polany do Hucisk. W tym wypadku droga jest wyasfaltowana.

– Trzeba przyznać, że niezwykle często zorganizowane grupy niepełnosprawnych, które miałem okazję prowadzić po Tatrach, są bardzo dobrze do tych wycieczek przygotowane – mówi Jerzy Tawłowicz, tatrzański przewodnik. – W przypadku niewidomych, każda z takich osób ma zazwyczaj swojego opiekuna, co pozwala na sprawne poruszanie się po trudnym terenie.

W Pienińskim Parku Narodowym dostępnym dla każdego szlakiem, który ostatnimi czasy przeszedł po polskiej stronie gruntowny remont, jest stara Droga Pienińska, wiodąca od flisackiej przystani spływu przełomem Dunajca aż do słowackiego Czerwonego Klasztoru. Inną trasą w granicach PPN dostosowaną dla niepełnosprawnych jest droga od ul. bł. Kingi w Krościenku w kierunku Krasu. W tym wypadku osoby niepełnosprawne mogą skorzystać jedynie z jej części początkowej, bo tylko na tyle pozwala nawierzchnia.

Niewątpliwie jedną z największych atrakcji, która jest w pełni dostępna dla osób niepełnosprawnych, jest rezerwat przyrody Biała Woda. A to dzięki zamontowanym przed rokiem specjalnym mostkom i utwardzonej nawierzchni szlaku. Długość tej trasy to 2400 metrów.

Niestety, nie udało się nam znaleźć wczoraj żadnego przewodnika tatrzańskiego, który znałby język migowy. Zorganizowane grupy takich turystów muszą korzystać z pomocy tłumacza. Gorzej z głuchoniemymi, którzy w Tatry, lub Pieniny wybierają się samodzielnie.

Józef Słowik