Tatrzańskie pejzaże Stanisława Witkiewicza i Walerego Eljasza-Radzikowskiego z Kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie to pokaz obrazów najważniejszych XIX-wiecznych artystów, zafascynowanych pięknem gór. Zakopane stawało się wówczas modnym kurortem wakacyjnym, w którym spotykał się cały artystyczno-intelektualny parnas. Efekty tej mody widoczne są także w polskiej sztuce – tatrzańskie pejzaże nie tylko oddawały ogólną fascynację potęgą gór, ale również ilustrowały ideę, tak ważną dla nieistniejącej na mapach Polski, wolności ukrytej w skałach.

Walery Eljasz-Radzikowski (1841–1905) był zagorzałym turystą i piewcą piękna Tatr, które odwiedzał od 1861 roku. Na kolejnych płótnach utrwalał nie tylko krajobrazy, ale również typy góralskie i sceny rodzajowe z tatrzańskich wędrówek. Stanisław Witkiewicz (1851–1915) po raz pierwszy odwiedził Zakopane w 1886 roku i urzeczony tutejszą atmosferą w 1890 roku osiadł pod Giewontem na stałe. Pobyt ten zaowocował koncepcją „stylu narodowego” inspirowanego sztuką ludową górali podhalańskich i wpisującego się w modny europejski trend poszukiwań stylów narodowych.

Prace obu artystów można oglądać w Muzeum Karola Szymanowskiego w willi „Atma” w Zakopanem.