Anna Delimat, zakopianka z wyboru, przewodnik tatrzański, od dwudziestu lat pracownik Tatrzańskiej Stacji Terenowej Instytutu Ochrony Przyrody PAN w Krakowie, jest znawcą wysokogórskiej flory. Bierze udział w wielu projektach badawczych, nie tylko w Tatrach. Fotograficzne reminiscencje z wypraw, w góry Europy, Ameryki Południowej czy Antarktydy pokazują, jak fascynujące jest „chodzenie górą” i że może ono stać się sensem życia. Góry są inne niż wszystko „na dole”, skrywają w sobie tajemnice Ziemi i czasu, a każda wyprawa może być odkryciem.

Wielką przygodą był dla Anny Delimat roczny pobyt na Antarktydzie w działającej od 1977 roku Polskiej Stacji Antarktycznej im. Henryka Arctowskiego. Eksperymentalna hodowla pomidorów w stacyjnej szklarni, wycieczki lądowe i morskie, uprawianie sportów zimowych na lodowych górach, przetrwanie zimy antarktycznej – były dużym wyzwaniem. W drodze powrotnej do kraju - skok do Argentyny i samotne wejście na najwyższy szczyt Ameryki Południowej Aconcaguę, zwanej w języku Inków Kamiennym Strażnikiem. Uwieńczona sukcesem wyprawa trwała 12 dni. Wcześniejsze zdobycie Elbrusa, najwyższego szczytu Kaukazu, w porównaniu z tym osiągnięciem, to drobiazg.

Obiektem badań botaniczki jest między innymi zmienność, znanego z Tatr dzwonka alpejskiego Campanula alpina, gatunku występującego w Karpatach, Bałkanach i Alpach Wschodnich. Praca ta wymagała penetracji gór Ukrainy m.in. Świdowca, Czarnohory, Gór Marmaroskich, rumuńskich Karpat Wschodnich i Południowych, bałkańskich gór Pirynu, Riły, Starej Planiny, Witoszy, a także Alp Wschodnich - od Słowenii, przez Austrię, po Niemcy. Były to często samotne, trudne wędrówki z całym dobytkiem i zielnikami na plecach, biwaki w górach, spotkania z dziką przyrodą. Na szczęście pasterze i mieszkańcy karpackich wiosek okazywali się zawsze pomocni i przyjaźnie nastawieni, czego nie można powiedzieć o groźnych psach pilnujących owiec.

Najważniejsze były i są dla autorki Tatry. Badania florystyczne, monitoring najrzadszych gatunków flory tatrzańskiej, konieczność zbioru nasion do banku genów, czy roślin do Górskiego Ogrodu Botanicznego, pozwoliły jej chodzić „w stronę Pysznej”, w niedostępne dla zwykłych turystów rejony. To być może temat na następną opowieść pod tytułem: „W góry piękniejsze od Tatr jednak nie wierzę…”