Dotyczy to raczej intencji i efektu końcowego, który ma zwracać uwagę na ciało w swojej dwuznacznej formie: idealnej i erotycznej. Otaczająca to ciało przyroda pozostaje już tylko tłem, arkadią z mitologii greckiej, zamieszkaną przez najady i driady, nimfy i leśne bóstwa .

Prezentujemy wybrane tablice o tematyce alpejskiej autorstwa Georges-Louisa Arlauda, który prowadził własne studio fotograficzne w Genewie razem z Ferdinandem Lacombem oraz drugie w Lyonie razem z Frédérickiem Boissonnasem. Jest on autorem licznych kampanii dokumentujących terytorium francuskie i kolonie francuskie (seria Le Visage de la France, opublikowana w tomach od roku 1923) oraz dwóch kampanii fotograficznych o tematyce alpejskiej (jedna z doliny Viège di Saas z roku 1902 i druga z Mont Blanc z roku 1904). Prezentowane są tablice alpejskie, zawarte w portfolio z 1920 roku, wykonane techniką fototypii i zatytułowane Vingt Études de Nu en Plein Air oraz seria heliograwiur niewielkiego formatu. Wybrane prace pochodzą z czasopism o sztuce, reklam oraz zbioru historyczno-artystycznego "Ciels et Sourires de France", którego dyrektorem artystycznym był Arlaud w latach 1929 – 1940. Czasopismo publikowane było przez Laboratori Fluxine di Villefranche dla personelu medycznego.

Kolejne tablice to prace Marcela Meysa, francuskiego malarza i fotografa, korespondenta czasopisma “L'Illustration”, jednego z pierwszych autorów autochromów we Francji. Prezentowany jest zbiór aktów różnego formatu, na których postaci kobiece odwrócone są plecami lub uchwycone w pozycji trzech czwartych na tle górskich widoków, wodospadów i jezior, a otaczająca przyroda, liście lub ostre igły samotnego szczytu nadają im doskonałe ramy.

Niniejsza wystawa, pochodząca ze zbiorów muzeum w Turynie, prezentuje prace autorów zajmujących się aktami kobiecymi przedstawianymi w sposób "artystyczny" i kierowanymi głównie do męskiej publiczności, co było dość typowe dla piktorializmu lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Dzięki technice fototypii, pozwalającej na uzyskanie reprodukcji o ciepłych i miękkich barwach, dzieła te nawiązują do ikonografii i stylu malarstwa akademickiego i próbują oddać artyzm. W przypadku dzieła malarskiego części anatomiczne kobiecego ciała można ukryć odpowiednimi pociągnięciami pędzla, w przypadku fotografii trzeba coś usunąć, poprawić. Można się o tym przekonać na podstawie kilku prezentowanych prac. Jest to unik przed krytyką i cenzurą, pomimo wyraźnego przeznaczenia tego typu odbitek dla męskiego odbiorcy.