Okres ten otwiera gmach Muzeum Tatrzańskiego, którego budowa rozpoczęta została w 1913 r., ale ukończona już po jej zakończeniu. Jest to więc ostatni budynek w stylu zakopiańskim zaprojektowany przez Stanisława Witkiewicza i Franciszka Mączyńskiego, ale pojawiają się w jego architekturze oznaki architektury modernistycznej. Architektura zakopiańska okresu międzywojnia to właśnie poszukiwania na granicy tradycji i nowoczesności.

Na wystawie obejrzeć można fotografie przedstawiające pierwotny i współczesny wygląd budynków, a w niektórych wypadkach także reprodukcje projektów. Reprezentują one wszystkie nurty architektury obecne w tym czasie w Zakopanem, a więc styl zakopiański drugi, historyzm lat 20. (klasycyzm akademicki i styl dworkowy), funkcjonalizm i jego wolną odmianę — nowy regionalizm. Znaczna liczba obiektów to formy pośrednie, a więc zmodernizowany styl dworkowy, czy styl zakopiański drugi.

Architektura regionalna to oczywiście główny kierunek rozwijający się przez cały okres dwudziestolecia. Jej różnorodne propozycje to owoc twórczości takich architektów jak Franciszek Kotoński, Franciszek Kopkowicz, Stefan Meyer, Zygmunt Ostafin, Karol Stryjeński, Eugeniusz Wesołowski, czy Jan Witkiewicz Koszczyc. Ci sami architekci projektowali także budynki w stylu dworkowym jeżeli takie było oczekiwanie inwestorów. Architekturę nowoczesną, a więc funkcjonalizm, propagowali przede wszystkim Stanisława i Marian Wimmerowie. Wśród twórców zakopiańskiej architektury nie brak także architektów krakowskich, czy warszawskich: Józef Gałęzowski, Anna i Aleksander Kodelscy, Wacław Krzyżanowski, Wacław Nowakowski, Arseniusz Romanowicz, Władysław Stokowski, Jacek Szwemin, Zygmunt Kalinowski, Karol Siciński, Wacław Weker. W prezentowanym okresie w Zakopanem powstało wiele znaczących budowli, które zwłaszcza obecnie cieszą się dużym zainteresowaniem historyków architektury oraz wielkiej rzeszy miłośników naszego miasta.

Wystawę opracował Zbigniew Moździerz, autorem zdjęć i reprodukcji jest Dawid Moździerz.