Wykorzystano wiersze Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej: Trzeba chodzić w masce, Westchnienia, Zaproszenie, Jazz-band, Golem na dancingu, Szejk, Zakochana, Jeśliś jest prawdą, Przedwiośnie, Pilot, Tańczymy dalej, Gdybym ja była..., Miłość, Bez ciebie, Palmy, Skarga Laury, Straszydło, Ramię tancerza, Fokstrot, Motyl, Tancerka, Miss Ameryka, Bezpieczeństwo, Przekwitła tancerka, To nie było wszystko, Piekło, Krzyk jazz-bandu, Dancing, Pantofelki szklane, Ekscentrycy, Miłość, Zagubiony tancerz

Zwiędły suknie i wachlarz z piór strusich
Czas opada jak chmura szarańczy
Wszystko kończy się prędzej niż musi
Gra muzyka lecz nie ma z kim tańczyć

Tancerz miły odszedł w dalszą drogę
gdzie jest nie wiem ani wy nie wiecie
Jeśłi tu go odszukać nie mogę
Jakże znajdę go w wielkim wszechświecie

"Zagubiony tancerz"

Ile kobieta może mieć w sobie namiętności i bólu? Ile lęków? Ile czasu ma, gdy wszystko kończy się prędzej, niż musi? Raz szalejąca od namiętności i zakochana. Innym razem cierpiąca z powodu odrzucenia przez mężczyznę. Swój świat naznacza emocjami i wierzy w miłość, bo bez tego uczucia życie nie ma sensu, jest jak życie bez powietrza. Boi się także upływu czasu. (...) Boi się, by – niczym rzeczy – kiedyś jej nie powieszono w szafie obok rzeczy, o które nikt nie dba.(....)
A czyimi słowami najlepiej opisać duszę kobiecą?
To, oczywiście, pytanie retoryczne.
Nic więc dziwnego, że poddajemy się nadal czarowi poezji Marii Pawlikowskiej--Jasnorzewskiej. Dajemy się porwać niczym do tańca. A pomaga nam w tym Adrianna Jerzmanowska – w jej interpretacji strofy tej młodopolskiej poetki nadal brzmią świeżo, pachnąco i zalotnie, a często i refleksyjnie. Aktorka Teatru Witkacego odkrywa dla nas tę poezję na nowo. Odchodzi od przetartych już ścieżek (...). Muzykę do wierszy napisał Jerzy Chruściński.

(...) Na czym polega fenomen poezji kobiecej? A zwłaszcza tej poezji kobiecej, która by nie mogła być męska i której wielkość na tym właśnie polega. Może na innym rodzaju wrażliwości? Na tym, który w całości przeniknięty jest i pobudzany jakby towarzyszącą nieustannie wibracją zakochania się, gotowości miłosnej, przenoszenia uczuć na doznania fizyczne i na odwrót, a więc w pełni czy na wpół miłosnej empatii. (...) Wszystko to znajdujemy u Pawlikowskiej.

Robert Stiller w: Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Mam oczy na skrzydłach, Warszawa 1989, s. 85-86.