Scenariusz widowiska teatralnego "Antoni S., czyli Wieża Babel", opublikowany w roku 1995 w ramach Biblioteki Notatnika Teatralnego, powstał w związku ze zbliżającą się wówczas dwudziestą rocznicą śmierci Antoniego Słonimskiego, który zmarł w roku 1976. Zajmując się (...) twórczością poetów związanych z grupą poetycką "Skamander", doszedłem wówczas do wniosku, że warto będzie przypomnieć postać najdowcipniejszego ze Skamandrytów, którego biografia obejmująca kilka jakże różnych epok naszej historii wydawała mi się (i wydaje nadal) szczególnie dramatycznie i teatralnie nośna. Jako spoiwo łączące wiele scen i "odsłon" tej biografii wybrałem XX-wieczne "pomieszanie języków", którego Słonimski - obywatel carskiej Rosji, niepodległej Polski i PRL-u był szczególnym świadkiem. Drugim kluczem miał być ujawniony w wielu tekstach Antoniego S. "duch absurdu", towarzyszący mu przez całe życie.(...)

Antoni Słonimski był nie tyko poetą Skamandra, ale: dramaturgiem, autorem żartów kabaretowych, felietonistą, dandysem, Europejczykiem, Żydem, Polakiem, racjonalistą i wizjonerem. W tragikomedii Waldemara Okonia nasz XX wiek, niczym wielka karuzela kręci się w takt niezwykłego i poniekąd symbolicznego życiorysu Antoniego S.

(Tadeusz Nyczek)

Z setek faktów zawartych we wspomnieniach, listach, recenzjach, stworzył Okoń "swobodną wypowiedĽ na temat sztuki i jej niewątpliwych ograniczeń". Dodajmy, że jest to wypowiedĽ poetycka, autor tworzy serie metaforycznych obrazów, które przechodzą w siebie, przenikają się i łączą w lekko somnambulicznym korowodzie. Postaci z bajek, jakie małemu Antoniemu opowiadał ojciec działają na równych prawach jak jego autentyczni przyjaciele (...) jednym słowem dzieją się cuda.

(Jan Różewicz)

Scenariusz widowiska teatralnego "Antoni S., czyli Wieża Babel", opublikowany w roku 1995 w ramach Biblioteki Notatnika Teatralnego, powstał w związku ze zbliżającą się wówczas dwudziestą rocznicą śmierci Antoniego Słonimskiego, który zmarł w roku 1976. Zajmując się (...) twórczością poetów związanych z grupą poetycką "Skamander", doszedłem wówczas do wniosku, że warto będzie przypomnieć postać najdowcipniejszego ze Skamandrytów, którego biografia obejmująca kilka jakże różnych epok naszej historii wydawała mi się (i wydaje nadal) szczególnie dramatycznie i teatralnie nośna. Jako spoiwo łączące wiele scen i "odsłon" tej biografii wybrałem XX-wieczne "pomieszanie języków", którego Słonimski - obywatel carskiej Rosji, niepodległej Polski i PRL-u był szczególnym świadkiem. Drugim kluczem miał być ujawniony w wielu tekstach Antoniego S. "duch absurdu", towarzyszący mu przez całe życie.(...)

Autor słynnego "Alarmu" i jeden z najwybitniejszych polskich felietonistów zawsze starał się "być współczesny", jednak to co jest dla mnie w jego twórczości najcenniejsze to nie realistyczne zwierciadło przechadzające się po gościńcach świata, lecz szczególny sposób postrzegania rzeczywistości, dzięki któremu owo zwierciadło nabiera cech lustra z cyrkowego lub "wesołomiasteczkowego" gabinetu osobliwości. Spektakl wyreżyserowany przez Piotra Łazarkiewicza przenosi mój tekst z dużej (w zamierzeniu) sceny na scenę kameralną, nie roniąc jednak niczego, co było dla mnie w chwili kiedy rzecz powstawała istotne. Jest w tym wielka zasługa Piotra, który jak nikt potrafił odczytać wewnętrzne sensy "Wieży Babel" i połączyć w prezentowanym Państwu przedstawieniu absurd z serio i historię, która pozornie minęła, z tym co jest nieustannie aktualne.

Waldemar Okoń