Obrazy Artymowskiej są studiami przestrzeni malarskiej. Artystka „badała” w nich podział kompozycji, możliwość zestawienia różnych form. Dzięki tym eksperymentom Artymowska doszła do Poliform. Punktem wyjścia stała się dla niej forma walca – jako jednostka lub część maszyny. Poliformy tworzone były z matematyczną dokładnością, wyliczeniem miejsca każdego elementu. Powstawały w postaci obrazów (oleje, akryle) a także w rysunkach, grafikach, collages. Interesujący efekt dało połączenie poliformowych rysunków bądź serigrafii z fotografiami – co ważne często fotografiami ilustrującymi krajobraz, architekturę Bliskiego Wschodu. Rzeczywiste widoki wtopione zostały w wyimaginowaną matematyczną przestrzeń skonstruowaną przez artystkę.

Zofia Artymowska (1923, Kraków - 2000, Warszawa)

Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie (kierunek malarstwo), gdzie w 1950 r. uzyskała dyplom w pracowni prof. E. Eibischa. Związana pracą dydaktyczną z uczelniami polskimi (Kraków, Warszawa, Wrocław), a także zagranicznymi (Bagdad).  W latach 1953 - 1956 uczestniczyła, wraz z mężem Romanem Artymowskim, w realizacji polichromii na Starym i Nowym Mieście w Warszawie, za co otrzymała Nagrodę Państwową II stopnia. Zajmowała się malarstwem ściennym, sztalugowym, grafiką, filmem, fotografią, ilustracją (współpraca z tygodnikami "Świat" oraz "Argumenty"). Od lat osiemdziesiątych zamieszkała wraz z mężem w Łowiczu, w odrestaurowanym własnymi siłami pałacyku, gdzie obecnie eksponowane są jej prace.

Zofia Artymowska miała wiele wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Jej prace znajdują się w muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.

Marzena Kozanecka-Zwierz