Hajdukiewicz Jerzy (5 XII 1918 Lwów - 10 VII 1989 Zakopane , poch. na starym cment .). Taternik , alpinista, ratownik górski, z
zawodu lekarz (chirurg, dr 1946).
W 1933 zamieszkał w Zakopanem, gdzie zdał maturę w 1937. Studia lekarskie
odbył we Lwowie (1937-39) i Zurychu (1940-45). Jako lekarz pracował w klinikach
w Zurychu (1945-46), Gdańsku (1947-48) i Krakowie (1948-54) oraz w zakop.
sanatorium na Bystrem i w Kuźnicach (1954-78).
Turystykę tatrz. zaczął uprawiać w 1933, taternictwo w
1937, początkowo z członkami klubu » "Makolągwy
". W 1938 uczestniczył w I wejściu pn.-zach. żebrem na Zadni Granat (z Janem Staszlem ), a w 1939 pn. ścianą Jaworowego Rogu (z Janem Sawickim), od
pn. na Wyżnią Rówienkową Przełęcz (z
tymże) itd. Od 1936 zajmował się intensywnie również narciarstwem zawodniczym,
najpierw w zakop. Harcerskim Klubie Narc
. (1936-37), potem w lwowskiej Sekcji Narc. PTT (1937-39), gdzie
zdobywał dobre miejsca w zawodach.
W 1940 walczył w wojsku pol. we Francji, potem był
internowany w Szwajcarii w Rohrbach i Winterthur. W czasie pobytu w Winterthur
był współzałożycielem » Klubu Wysokogórskiego
Winterthur (1942), jednym z jego najaktywniejszych działaczy i red. »
"Taternika
" Winterthur (1944-45). W 1942-45 uprawiał
alpinizm, dokonując licznych trudnych wejść, m.in. X wejścia pn. ścianą Dent
dHérens (w 1945).
Po powrocie w 1946 do Polski dalej uprawiał taternictwo i
alpinizm. W Tatrach dokonał ponad 50 pierwszych wejść w lecie i zimie, z
zimowych np.: Niżnie Rysy pn.-zach.
ścianą (1947, z J. Staszlem), Długi
Giewont pn. ścianą (1952 i lewą częścią w 1957), Wielka Kapałkowa Turnia
od pn. (1969).
W Alpy jeździł wielokrotnie (kilka razy jako kier. polskich grup) i przeszedł
tam wiele dróg lodowo-skalnych, dokonując m.in. pierwszego wejścia zimowego pn.
ścianą Dent dHérens (1964). W 1942-80 wszedł w Alpach na wszystkie ich szczyty
czterotysięczne (57).
Uczestniczył też w wyprawach w in. góry świata: szwajc. wyprawa na Dhaulagiri
w Himalajach (1958 i 1960), szwajc. wyprawa w pakistański Hindukusz (1969),
austr. wyprawa na Malubiting w Karakorum (1971). Wyprawy na Dhaulagiri opisał w
swych książkach: Himal Cu-Cu-Ra (Wa. 1961) i Dhaulagiri zdobyty
(Wa. 1963).
Członkiem Klubu Wys. został w 1946, a w 1948-59 działał w
jego zarządzie (m.in. jako sekr. i dwukrotnie jako wiceprezes). Był też prezesem
Koła Krakowskiego Klubu Wys . (1951) i Koła Zakopiańskiego Klubu Wys . (1954-59), a w
1954 red. czasopisma »"Góry Wysokie
". Przez wiele lat był jednym z najbardziej
czynnych działaczy w pol. szkoleniu tatern. i w zakresie ratownictwa
górskiego.
Od 1949 uczestniczył w wielu wyprawach ratunkowych w
Tatrach, a także w Alpach i Himalajach. W 1950 został czł. TOPR (potem GOPR), był lekarzem Grupy Tatrz. GOPR
, potem lekarzem nacz. GOPR (1973-78) oraz prezesem Grupy Tatrz. GOPR
(1969), a w 1974-76 prezesem Rady Naczelnej GOPR. Działał w międzynar.
organizacjach ratownictwa górskiego (IKAR).Oprócz wspom. książek him. jest on
autorem książki wspomnień Góry mojej młodości (Wa.1988) oraz osobnych
rozdziałów w książkach zbior.: Burza nad Alpami (Wa.1958), W skałach i
lodach świata (Wa.I 1959 i III 1969), Sygnały z gór (Wa.1973),
Svet Tatier (Br.1977) i in. Na tematy tatern., alpin. i him. oraz z
zakresu ratownictwa górskiego ogłosił od 1939 blisko 200 artykułów w
czasopismach pol., szwajc., niem. i jugosł. Referaty lek., zwł. związane z
ratownictwem górskim, wygłaszał w Polsce i za granicą. Był czł. hon. Klubu Wys.
(1974) i PZA.
